‘Mij moest je niet aanraken, dan werd ik alleen maar agressiever’
Ze vertoonde zelf in het verleden "behoorlijk verward gedrag". Sloeg om zich heen, timmerde op ruiten, schreeuwde, huilde. Nu helpt Daniejel de Greef in Tilburg als ervaringsdeskundige anderen bij wie het de afgelopen jaren mis is gegaan.
Dat doet ze als projectleider en ambassadeur van de zogenoemde crisiskaart. Een plastic kaartje ter grootte van een bankpas waarop onder meer staat wie er gebeld moet worden als het met jou uit de hand loopt. Zodat omstanders en politie weten wat er aan de hand is en een aanspreekpunt hebben. En jij zelf snel weer een vertrouwd gezicht kunt zien.
De kaart werd vandaag een succes genoemd in een verslag van een team dat onderzoek deed naar verward gedrag. Dat team kwam met meer aanbevelingen, zoals een speciaal landelijk nummer waar mensen die zich zorgen maken zich kunnen melden. Staatssecretaris Blokhuis heeft gezegd dat dat nummer er ook komt.
Bekijk hier het verhaal van Daniejel.
Wat zou er op de crisiskaart van Daniejel hebben gestaan als die tien jaar geleden al had bestaan? "Vooral dat mensen mij niet aan moesten raken op het moment dat ik in crisis was. Mensen doen dat met de beste bedoelingen, om je te troosten bijvoorbeeld. Maar ik kon daar op dergelijke moment slecht tegen. Werd agressief."
Wat er bij mij ook op vermeld had moeten worden: blijf rustig. Ga een sigaretje met mij roken of iets dergelijks. En gooi mijn verdovende middelen niet weg. Die vormden destijds mijn overleving."
Borderline
Daniejel worstelt van kinds af aan met borderline, een persoonlijkheidsstoornis die bij haar vooral leidde tot "heel veel drama en extremiteiten". Er is voor haar van nature alleen maar zwart en wit, grijs bestaat niet.
Als meisje had ze veel last van het feit dat ze 'anders' was. Toen ze 16 was ging ze drinken. "Het was een manier om mijn hevige emoties een beetje in bedwang te krijgen. Later kwam daar blowen en snuiven bij. Die drugs hebben mij veel plezier gebracht, maar ook veel ellende. Ik zeg altijd: de dag dat ik ging basen, dus voor het eerst coke rookte, was de dag dat ik de hel in stapte."
Kortsluiting
Ze somt alle ellende op die in de loop van de jaren voorbij kwam: psychiatrische opnamen, zelfverminking, suïcidepogingen, veel agressie. "Die begon bij heel veel verdriet en een enorme doodswens. Als je dan niet goed bejegend wordt door je omgeving en je gebruikt, dan vliegt het al snel de pan uit."
"Ik denk dat ik nooit kan uitleggen hoe zo'n kortsluiting in je hoofd precies werkt", blikt ze terug op haar crisissituaties. "Hoe eenzaam en wanhopig je je voelt. Mensen kunnen op zo'n moment ook geen verbinding met je maken. Dat gun ik echt helemaal niemand. Ik gun iedereen een goede bejegening en behandeling."
Helden
Die goede behandeling kwam in haar geval van twee psychologen van de Brabantse ggz-instelling Breburg. De eerste die met engelengeduld met haar aan de slag ging, nooit opgaf en bijvoorbeeld accepteerde dat zij zich de eerste periode vrijwel uitsluitend tegen hem afzette. En de ander die daarna "bij mij de puntjes op de i zette".
"Die twee zijn echt mijn helden. Zij hebben letterlijk mijn leven gered, dat durf ik te zeggen."
Wat haar eerste therapeut vooral vanaf het eerste moment bij haar deed, is haar serieus nemen. Hij behandelde Daniejel als mens, waar zij jarenlang alleen maar was bejegend als patiënt, enorme lastpost en probleemgeval.
Rust
"Dat is wat het opstellen van de crisiskaart ook met mensen doet. Je doet dat met een ervaringsdeskundige die het zelf heeft meegemaakt. Dat geeft al hoop: je hebt iemand tegenover je die het zelf heeft meegemaakt en er uit is gekomen."
"Die ervaringsdeskundige heeft een adviserende rol; jij en niemand anders bepaalt wat er op de kaart komt. Wat daar staat, dat gaan wij gewoon uitvoeren. Dat is in de praktijk de start van het herstel, zien we. Alles is opeens geregeld. Zelfs wat er met je kat moet gebeuren als je opgenomen moet worden. Dat geeft enorm veel rust. En je voelt je opeens gehoord en gezien. Dat is zo ongelooflijk belangrijk voor mensen, dat valt niet te onderschatten"
"Het netto-effect is dat de kaart zelden of nooit tevoorschijn hoeft te komen. Mensen komen op straat enthousiast en trots naar mij toe: ' Daniejel, Ik heb hem nooit hoeven gebruiken!'"
