Met elke goal verjaagt Lukaku de herinnering aan ratten en aangelengde melk

Tegen Tunesië was Romelu Lukaku opnieuw belangrijk met twee doelpunten. De Belgische spits staat nu al op vier WK-treffers, evenveel als Cristiano Ronaldo. Lukaku is in de vorm van zijn leven; alles wat hij aanraakt verandert in goud. Hoe anders was dat pakweg twintig jaar geleden?

Lukaku was zes jaar oud toen hij zich voor het eerst realiseerde dat hij arm was. Niet een beetje arm, maar écht blut. "Ik kwam thuis van school en zag mijn moeder de melk mengen met water, omdat we die week niet genoeg geld hadden voor meer melk. Toen dacht ik: ooit komt alles goed."

Het is het begin van een openhartig verhaal dat de Belgische aanvaller deelt op mediaplatform The Players' Tribune, van de Amerikaanse oud-honkballer Derek Jeter, waarop (oud-)sporters hun verhaal doen.

Vader Lukaku was, net als Romelu en zijn broertje Jordan, profvoetballer, maar door verkeerde investeringen kwam het gezin in de armoede terecht. "Onze kabeltelevisie moest weg, we gebruikten soms drie weken lang geen elektriciteit en als ik in bad ging, moest dat met koud water."

Toen de 6-jarige Lukaku zag hoe zijn moeder Adolphine de melk aanlengde met water, nam hij een besluit. "Ik kon mijn moeder zo niet langer aanzien. Ik zei haar: alles gaat veranderen. Ze huilde toen ik zei dat ik ooit voor RSC Anderlecht zou spelen. En snel ook en dat dan alles goed zou komen."

Het kenmerkt zijn karakter. Als de mentaliteit van voetballers tegenwoordig in twijfel wordt getrokken, weet Lukaku dat die kritiek voor hem niet opgaat. "Ik ben de sterkste man die je ooit zult ontmoeten. Omdat ik weet hoe het is om thuis in het donker te zitten en te geloven in een betere toekomst."

Lukaku werd groter en groter en groeide uit tot een sterke puber. "Sommige ouders van de teams waartegen ik speelde, geloofden niet dat ik pas elf jaar oud was. Of dat ik gewoon uit België kwam. De eerste keer herinner ik me nog zo goed. Een van de vaders vroeg me hoe oud ik was en waar ik vandaan kwam. Hij wilde voorkomen dat ik tegen zijn zoon zou spelen."

"Ik moest mijn legitimatie laten zien. Mijn vader was er niet bij, want we hadden geen auto. Ik was alleen en ik moest voor mezelf zorgen. Iedereen bekeek mijn legitimatie en van binnen werd ik zo boos. Op het veld gaf ik alles, ik zou ervoor zorgen dat zijn zoon huilend naar huis zou gaan."

Een man, of eigenlijk nog jongen, met een missie. "Elke voetbalwedstrijd die ik vanaf toen heb gespeeld, was een finale voor me. In het park, op de basisschool. Op volle kracht. Ik had geen Playstation waarop ik FIFA kon spelen, ik voetbalde. Met als doel elke tegenstander te killen."

Toen Lukaku twaalf jaar oud was, had hij al 76 doelpunten gemaakt in 34 wedstrijden. Spelend op zijn vaders oude voetbalschoenen. Lukaku: "Ik vroeg mijn vader op welke leeftijd je professioneel voetballer kunt worden. Zestien, was zijn antwoord."

En dus was het slechts elf dagen na zijn zestiende verjaardag dat Lukaku debuteerde in het eerste elftal van Anderlecht, in 2009. Maar, daar gaat nog een ander mooi verhaal aan vooraf. Het begin van dat seizoen speelde Lukaku nog in Anderlecht onder 19 jaar, waar hij vooral op de bank zat.

"Ik zei tegen de coach: hoe kan ik ooit een profcontract krijgen als ik alleen maar op de bank zit? Dus ik maakte een weddenschap met hem. Ik zei: als je me laat spelen, heb ik in december zeker 25 doelpunten gemaakt."

De coach lachte, maar ging de weddenschap wel aan. "Als het me niet zou lukken, moest ik terug naar de bank. Ik zei: prima, maar als ik win, bak jij elke dag pannenkoeken voor de selectie. Het was de stomste weddenschap die de coach ooit heeft gemaakt."

In november stond Lukaku al op 25 doelpunten. "Maak nooit een weddenschap met een hongerig kind."

Zijn debuut kwam aan het eind van dat seizoen, net als zijn eerste profcontract bij Anderlecht. "Het eerste wat ik kocht was een Playstation en kabeltelevisie zodat ik voetbal kon kijken. We verloren die dag, maar ik voelde me in de hemel. Ik wist dat alles zou veranderen. Ik heb de belofte aan mijn moeder én mijn opa kunnen waarmaken."

Dat zijn opa dat debuut niet meer heeft mogen meemaken, vindt Lukaku moeilijk. Vier jaar eerder, hij was toen 12 jaar oud, belde zijn opa vanuit Congo en vroeg Lukaku of die hem een plezier wilde doen.

"Opa vroeg: wil je op mijn dochter letten? Beloof het me, zei hij. Dat was vreemd, want normaal spraken we altijd over voetbal. Later begreep ik het. Vijf dagen na dat gesprek stierf mijn opa."

Lukaku: "Ik zou willen dat ik mijn opa nog één keer kon spreken. Niet over de Champions League, Manchester United of de WK's."

"Ik zou hem willen zeggen dat zijn dochter in orde is. Dat er geen ratten meer zijn in huis en dat we niet meer op de grond slapen. Dat er geen stress meer is en ik mijn legitimatie niet meer nodig heb, omdat de wereld inmiddels onze naam kent."