'Bij het regelen van de begrafenis miste ik de hulp van een volwassene'

Niet vertellen welke zware taak je thuis vervult, uit schaamte of om je ouders niet nog meer te belasten. En je als gevolg daarvan heel erg alleen voelen. Kinderen van zieke ouders deelden hun ervaringen met de Kinderombudsman, zodat lotgenoten betere zorg krijgen.

Ook Dicky (nu 19) en Lisa (15) weten hoe het is om als jongere voor een zieke ouder te zorgen. Dicky zorgde voor zijn moeder, die kanker had. "Je wordt snel volwassen en verantwoordelijk, uit noodzaak. Als jij het niet doet, doet niemand anders het", vertelt hij. "Mijn vrienden puberden, maar ik moet naar huis, boodschappen doen en voor mijn moeder zorgen."

Hij hield zich als kind vaak groot. "Ik moest ervoor zorgen dat haar pijn of lasten minder werden. Ik zei altijd dat het goed ging met mij." Ook als dat niet zo was. Daarom deelt hij nu zijn verhaal. "Want ik wil niet dat er over ons heen wordt gekeken."

Schaamte

Lisa's moeder had ernstige psychische problemen. Lange tijd vertelde ze niemand over haar thuissituatie, omdat ze zich schaamde. "Maar ik begin nu te begrijpen dat ik me niet hoef te schamen: ik kan er zelf niks aan doen. Dit is mijn leven."

Volgens de Kinderombudsman laten veel kinderen hun kwetsbaarheid nauwelijks zien. Dat maakt het extra moeilijk om hen goed te bereiken. Dicky denkt dat school hier een rol kan hebben. "School is een geweldige plek om informatie aan te bieden. En bied die informatie ook aan, bijvoorbeeld over waar je naartoe kan voor hulp."

Lisa denkt dat er vooral iemand moet zijn die kinderen helpt over hun ervaringen te praten. Haar moeder werd jaarlijks opgenomen, en als ze terug kwam, deden mensen soms alsof er niks was gebeurd. Juist op die momenten helpt praten om het leven weer op te pakken, vindt ze.

Wat Dicky ook miste, was praktische ondersteuning. Bijvoorbeeld bij het huishouden. "We zouden een huishoudelijke hulp krijgen, maar dat duurde zo lang dat mijn moeder toen al was overleden."

En bij het regelen van de begrafenis van zijn moeder, miste hij die hulp ook. "Ik was zestien en wist niet hoe ik dat allemaal moest regelen. Daar had ik graag de hulp van een volwassene bij gehad."

Achteraf gezien ziet Dicky ook dat de moeilijke ervaringen hem sterker hebben gemaakt. "Het gemis is enorm, maar het heeft mij gevormd. En mijn moeder was trots op mij en gaf veel erkenning voor hoe goed ik het deed. Dat was ook enorm fijn."