Festival veranderde in modderpoel: 'Geen doorkomen aan met je rolstoel'

• Trudy van Rijswijk

  Verslaggever

Jonge mindervaliden hebben het vaak al moeilijk op festivals. Maar in het geval van een noodsituatie zijn ze bang dat ze zichzelf niet in veiligheid kunnen brengen. Vandaag stuurden ze daarover een brief naar de Veiligheidsregio Amsterdam-Amstelland.

Marianne is een van die mindervaliden die graag naar festivals gaat. "Maar daar moet je af en toe wel stalen zenuwen voor hebben", vertelt ze.

Een aantal jaar geleden ging het mis op een festival, vertelt ze aan de NOS. "Het is al een paar jaar geleden, dus ik zal het festival niet bij naam noemen. Het illustreert hoe je als rolstoelgebruiker in het nauw kunt komen omdat er niet goed nagedacht is."

Het was een groot festival, en er was regen voorspeld, zegt Marianne. "Maar geen noodweer." Dat kwam wel en in korte tijd veranderde het hele festivalterrein in een grote modderpoel. Met een rolstoel was er geen doorkomen meer aan. "Iemand van de organisatie bood aan om me backstage te laten. Daar was het vanwege de staalplaten die daar liggen veel makkelijker om me in mijn rolstoel voort te bewegen."

'Luidsprekers vlogen rond'

Het noodweer werd erger. Het regenwater stortte naar beneden en de wind rukte allerlei dingen op het festivalterrein los. "Ik zag decorstukken voorbij vliegen, lampen kwamen naar beneden, luidsprekers vlogen rond. Het was angstaanjagend en ronduit gevaarlijk." Marianne kreeg een plek in de ehbo-tent, waar ze voor haar gevoel heel erg in de weg zat omdat er steeds meer onderkoelde mensen binnen werden gebracht.

"Die werden op brancards op de grond gelegd, en het waren er heel veel. Het was een naar gezicht en ik voelde me bezwaard dat ik met mijn rolstoel die kostbare vierkante meter innam. Maar ja, terug naar buiten gaan kon ook niet vanwege de nog steeds aanhoudende storm. Ik heb er misschien wel drie uur gezeten."

Acuut medisch probleem

Vrijwilligers boden aan om haar te helpen naar huis te gaan, maar dat was door het noodweer onmogelijk. En alle hotels zaten vol. Op de camping kon ze ook niet slapen want het terrein was inmiddels helemaal onbegaanbaar. Uiteindelijk werd bedacht dat ze naar de noodopvang kon gaan, maar er was geen vervoer om Marianne daarheen te brengen. Alle voertuigen van de organisatie waren bezet om spullen van het festivalterrein te halen.

"Uiteindelijk riep een EHBO'er met de portofoon een wagen op voor medische assistentie. Er werd voorgewend dat er een acuut medisch probleem met mij was, waardoor ik inderdaad opgehaald werd en naar de noodopvang werd gebracht. Dat bleek een loods van een vrachtwagenbedrijf, die verder helemaal leeg was." Maar dat veranderde volgens Marianne snel. In de loop van de avond kwamen er steeds meer mensen binnen die niet meer naar de camping konden omdat ze onderkoeld waren, of omdat hun tent was weggewaaid.

In de noodopvang heeft ze de rest van de avond en nacht doorgebracht. Ze kon niet naar huis omdat er geen treinen meer reden vanwege omgevallen bomen op het spoor. "In de vroege ochtenduren kon ik naar huis. Ik had een kaartje voor drie dagen, maar van dat hele festival kwam voor mij natuurlijk niets meer. De anderen gingen door, maar voor mij was het einde verhaal. En ach, eigenlijk gaf dat niet: ik wilde wel weg van die plek."

Volgens Marianne had dit allemaal niet zo hoeven lopen als er in de noodscenario's ook gedacht was aan mensen die slecht ter been zijn. "Dat zou toch eigenlijk normaal moeten zijn?"