Bloedige kangoeroefilm leidt tot felle discussie in Australië

Een felle discussie in Australië over hun knuffelbare nationale mascotte, de kangoeroe. In de documentaire Kangaroo: A Love/Hate Story tonen filmmakers hoe de dieren op bloedige wijze gedood worden. Ook suggereren de makers dat het uitsterven van de dieren geen onrealistisch scenario is, als de jacht op de dieren doorgaat.

Volgens officiële tellingen springen er in Australië meer dan 47 miljoen kangoeroes rond. Dat zijn er genoeg, vindt de overheid, om toe te staan dat jaarlijks enkele miljoenen kangoeroes afgeschoten mogen worden. De autoriteiten en veehouders spreken van een plaag omdat kangoeroes het gras opeten dat voor het vee bestemd is.

Voor het afschieten is een vergunning nodig; ook mogen alleen mannetjes afgeschoten worden, met één schot door het hoofd, om het proces zo pijnloos mogelijk te maken.

Maar volgens de filmmakers is de praktijk anders. Het zou vaak niet lukken om de dieren in één keer te doden, wat resulteert in een lang en pijnlijke lijdensweg. In de film tonen ze hoe baby-kangoeroes door jagers uit de buidel van hun moeder worden gehaald en daarna doodgeslagen tegen een auto. Regisseur Michael McIntyre spreekt van een "vreselijk geheim". "We zijn geschokt", vertelt hij. "We hebben advies gevraagd of de beelden te ver gingen, of niet."

Maar veel Australische boeren reageren boos op de film. De film zou misleidend zijn, en de feiten negeren, vertelt correspondent Robert Portier. "De film krijgt veel media-aandacht van felle tegenstanders, die zeggen dat er miljoenen kangoeroes zijn in Australië. Volgens hen is de suggestie over het uitsterven van de soort een leugen." Op het platteland zijn kangoeroes voor duizenden mensen een bron van welvaart, omdat het vlees en de huiden jaarlijks meer dan 125 miljoen euro opleveren.

Volgens Portier wonen de meeste voorstanders van strengere regelgeving in de stad, terwijl tegenstanders op het platteland wonen. "Australië is zo groot als Europa; toch wonen er maar 23 miljoen mensen. Ongeveer tachtig procent daarvan woont langs de kuststrook in de stad. De overige vier miljoen Australiërs wonen verspreid over het platteland, in een gebied zo groot als van Ierland tot Moskou."

De discussie laat een grote kloof zien tussen stad en platteland. "Stedelingen en plattelandsmensen leven in een totaal andere wereld, met andere leefregels", zegt Portier. "Mensen uit de outback vinden dat stedelingen niet begrijpen wat er bij hen speelt, hoe het echt in elkaar steekt met die kangoeroes. Mensen in de stad zouden te veel reageren uit emotie en te weinig vanuit economisch perspectief. Boeren kijken veel pragmatischer naar kangoeroes, omdat ze een effect hebben op hun inkomen."

Hoewel de film bij sommigen veel weerstand oproept, zal strengere wetgeving er niet snel komen, denkt Portier. "De groenen willen scherper toezicht en gebruiken de film als lobby-instrument. Maar op dit moment heeft Australië een conservatieve regering die aan de kant van de boeren staat."

In het Europees Parlement is door de film ook een discussie opgelaaid: daar pleit Europarlementariër Anja Hazekamp (Partij voor de Dieren) inmiddels voor een verbod op de import van kangoeroevlees. In Rusland en Californië werd zo'n verbod al eerder ingesteld.