Simone Weimans: deelname aan Wie is de Mol? was surreële ervaring

• Simone Weimans

  presentator

Het begint bij een oriënterend kopje koffie met een oud-collega die inmiddels bij Wie is de Mol? (WIDM) werkt en eindigt in een van de meest surrealistische ervaringen die ik ooit heb gehad.

Tijdens een bijzondere reis met negen wildvreemde, maar toch ook bekende koppen opdrachten doen die soms doodeng zijn, maar vaak wel vallen in de categorie bucketlist. Continu op je hoede zijn, liegen en natuurlijk het risico dat je één keer met je ogen knippert en weer op Schiphol staat. Dat laatste is pure horror en wens je niemand toe (sorry eerste afvaller Ron Boszhard).

Zodra je akkoord bent, gaat de WIDM-machinerie draaien. De eerste molmails arriveren met daarin onder meer de ellenlange persoonlijke vragenlijst die zo belangrijk is bij het invullen van de test. Ik vraag als WIDM-amateur advies aan een 'molloot', groot fan van het programma en oud-winnaar Rik van de Westelaken.

"Meedoen voelt als een achtbaan die veel heftiger is dan je vooraf denkt. Het is essentieel dat je tunnelvisie probeert te voorkomen, anders lig je er zo uit", doceert hij. Ik knik voorbeeldig, schrijf al zijn tips in mijn molboekje en denk eigenwijs: tunnelvisie is voor sukkels en zo heftig zal die achtbaan niet zijn.

Het woord mindfuck valt ook vaak in combinatie met dit programma. De kans dat ik ooit een grotere mindfuck mee zal maken dan in de epische openingsaflevering is denk ik nihil. Erachter komen dat wij als kandidaten verspreid zijn over vijf steden ("Wij zijn niet in Kiev vriend!") was een waanzinnige plottwist, die zeker de televisie-geschiedenisboekjes gaat halen.

De eerste keer dat we met z'n allen (sorry Ron) aan tafel zitten in Tbilisi voel ik de spanning groeien. Langzaam observeer ik alle kandidaten en zij mij. Jan Versteegh met z'n extreem fanatieke hoofd, zou hij? Die Loes Haverkort, acteert ze nou of is ze echt? Olcay Gulsen, stoer wijf met een klein hartje, nee geen Mol. Stine Jensen, de filosofe, hmm zou best kunnen. En zo ga ik het hele rijtje af.

Dat wantrouwen van mensen die je nauwelijks kent, in een groep die het spel ook nog eens direct bikkelhard speelt, maakt het moeilijk om vriendschappen te sluiten.

De achtbaan die Rik aankondigde, dient zich razendsnel aan. Constant alert zijn op je omgeving: wie draagt wat, doet wat, eet wat of stapt in welke auto? En dan natuurlijk de opdrachten in de categorie bucketlist. Paragliden, ziplinen en raften zijn mijn favorieten. Feesten in het circus, verhuizen in de Lada en de car-aoke blijken hilarisch.

Gesneuveld vlak voor het einde

Om de paar dagen altijd weer die verdomde test en executie. De staredown met Art Rooijakkers achter z'n laptop, de lichte hartkloppingen wanneer hij mijn naam noemt en het dubbele gevoel wanneer er weer een kandidaat een rood scherm ziet.

De dagen gaan voorbij en kandidaat na kandidaat vertrekt. Ik zit op het goede spoor, ik voel het. Ruben Hein is de Mol! Ik zie overal aanwijzingen. Een piano in het hotel: die moet voor Mol en muzikant Ruben zijn neergezet. Het nummer Pianoman tijdens de car-aoke: wijst op Ruben natuurlijk. Niks tunnelvisie molloot Van de Westelaken, nee Ruben is de saboteur en ik ga dit spel winnen.

De finale gloort. Alleen nog een allerlaatste staredown met Art en zijn laptop.

Rood.

Goedemorgen Schiphol.

Tientallen vragen spoken door mijn hoofd bij het terugkijken van het programma. De belangrijkste: wat ging er mis? Blijk ik toch die sukkel met tunnelvisie en ben ik vrij geniaal bespeeld door Olcay of Jan, of is Ruben wél de Mol en hebben die andere twee me afgetroefd in de test?

Vanavond worden mijn vragen eindelijk beantwoord en kan ik deze surrealistische, hilarische en heftige achtbaan verlaten. Uiteindelijk met een voldaan gevoel, want mijn hemel wat was dit geweldig (sorry Ron).