Zo kreeg Zuid-Korea de tribunes vol op de Spelen

• Michael de Smit

  verslaggever

Noem ze klapvee, maar zelf zien ze het anders. Ze bewijzen hun land Zuid-Korea een dienst door zich vrijwillig van ijshal naar biatlonstadion en van curlinghal naar ijshockey-arena te laten vervoeren. Ze staan bekend als 'White Friends'; een klein leger van zo'n 13.000 vrijwilligers die lege stoelen vullen tijdens de wedstrijden op de Olympische Spelen in Pyeongchang.

Ook vandaag weer trokken honderden vrijwilligers naar het cross-country skiën. Ze zijn gemakkelijk te herkennen: ze dragen meestal dezelfde kleur muts, op hun hoofden vaak een diadeem met Koreaanse vlaggetjes en een oranje-blauwe sjaal met de tekst White Friends. Om de kleur wit te benadrukken dragen sommigen ook nog een witte poncho en in hun handen vlaggen van alle deelnemende landen.

Hwa Jeong Lee loodst net een groep van honderd vrijwilligers het biatlonstadion binnen. Zij is de leider van deze groep neutrale supporters. Ze legt uit dat toen het wedstrijdschema bekend werd Koreanen zich op konden geven. Ze moesten vervolgens ook hun beschikbaarheid doorgeven en toen zijn ze ingedeeld. "Het is een groot succes ja, maar omdat iedereen komt opdagen hebben we niet altijd voor iedere vrijwilliger plek", aldus Hwa Jeong Lee.

De 74-jarige Bong Ki Kim heeft geluk. Hij is al naar ijshockeywedstrijden, curling en kunstschaatsen geweest. Nu zit hij bij de 50 kilometer cross-country skiën te juichen voor iedere atleet die voorbijkomt. "Ik heb me opgegeven omdat ik toch veel vrije tijd heb. Ik doe dit om mijn land te helpen. Eerst was dit een veld waar sla en aardappelen op werden verbouwd. Nu is het een modern wintersportgebied. Dat is geweldig."

De vrijwilligers hebben allemaal een training gehad. Ze hebben geleerd wat de regels van de verschillende sporten zijn, hoe ze met andere culturen om moeten gaan en het belangrijkste: hoe ze moeten juichen. "Ik juich op mijn best voor iedere sporter ongeacht zijn nationaliteit, kleur of ras", zegt mevrouw Hong Ha Park.

De vrijwilligers zitten vaak bij wedstrijden van sporten die in Korea niet populair zijn en waar weinig kaarten voor zijn verkocht zoals ijshockey, skiën en curling. Duk Jang (52) is salesmanager bij een bank. Haar vriendin Young Mi Jeon (43) is lerares. Samen regelen ze het schema van 2000 vrijwilligers. "Ik vond curling het leukst. Ik wist er niets van en moest de regels leren. Het is echt wel leuk en we hebben als Zuid-Korea zelfs de finale gehaald", zegt Duk Jang. "Het is beter om de stadions te vullen, dan ze halfleeg te zien. Ik zie het ook als een eerbetoon aan al die sporters van over de hele wereld", vult haar vriendin aan.

De term White Friends deed onder westerse sporters en toeschouwers wel wat wenkbrauwen fronsen. "Ik snap dat het in westerse landen anders opgevat kan worden, maar de naam heeft niets met huidskleur of racisme te maken", verzekert Hwa Jeong Lee. "Wij noemen onze beroemdheden ook witte tijgers en de kleur verwijst naar sneeuw en ijs. De naam White Friends kreeg bij een wedstrijd de meeste stemmen."

Een stukje verderop zitten drie vrouwen die nogal luidruchtig gillen iedere keer als de cross-country skiërs het stadion in komen. Ze blijken op dezelfde school te werken. Jeong Im Park is één van hen. "We willen de passie en liefde van Zuid-Korea laten zien. Natuurlijk gaan we ook naar de Paralympics. Ik zie daar geen verschil tussen. Voor ons als leraressen op een school voor speciaal onderwijs zal dat misschien wel extra waardevol zijn."

Halverwege de wedstrijd komt een nieuwe groep vrijwilligers van de White Friends aan, maar de tribunes zitten dan al vol met supporters die wél een kaartje hebben gekocht en niet hebben gekregen zoals zij. Een beetje teleurgesteld blijven ze dan maar staan. Als de mannen voor het volgende rondje het stadion binnen skiën, juichen ze net zo hard mee.