Jan Siebelink viert 80ste verjaardag met 'ode aan het plantenrijk'

Jan Siebelink, schrijver van bestsellers als Nachtschade en Knielen op een bed violen, is vandaag 80 geworden. Als zoon van een kweker vervullen planten een belangrijke rol in zijn oeuvre. Daarom publiceert hij een ode aan 'zijn stille plantenrijk'. In NOS Met het Oog op Morgen blikte Siebelink uitgebreid terug op zijn leven.

"Het is misschien wel de ziel van mijn schrijverschap", vertelde hij. "Ze horen vanzelfsprekend bij het decor dat ik optrek bij mijn verhaal. Ik bedenk ze niet, ze dringen zich niet op, ze zijn er gewoon."

Mooie planten, geen handelsgeest

Al vanaf zijn eerste verhaal Witte Chrysanten (uit de bundel Nachtschade) spelen bloemen en planten een rol in zijn werk. In dat verhaal beschrijft hij hoe zijn vader witte chrysanten wilde verkopen aan een winkelier, maar grof geweigerd werd. "Dat gevoel van machteloosheid, dat is me altijd bijgebleven."

Zijn bundel De bloemen van Jan Siebelink is doorspekt met zulke verhalen, waarmee het boek niet alleen een verzameling citaten is geworden, maar ook een herinnering aan zijn vader.

Siebelink was als kind altijd bij zijn vader op de kwekerij. "Het was een geploeter en gesappel voor het dagelijks brood, maar die planten waren ook heel mooi. Hij kweekte mooie producten." Desondanks liepen zijn zaken slecht. Volgens de schrijver ontbrak het zijn vader aan een handelsgeest en bleef hij graag op de kwekerij, "als een soort wijngaard des heren".

Zijn moeder probeerde hem weleens de buitenwereld in te sturen, schreef Siebelink in Nachtschade. "Soms kregen we hem zover dat hij een winkel zou opbellen om te vragen of deze nog planten kon gebruiken. De nood was dan hoog gestegen, want enkele duizenden calceolaria's - pantoffelplantjes in de volksmond - waren tegelijk in bloei gekomen. Hier was geen terugsnijden mogelijk."

De bloemen en planten zijn onbewust een grote rol gaan spelen in zijn oeuvre. Over symboliek is hij zich vaak niet bewust, zegt hij. "Dat gaat vanzelf. Mijn lezers leggen daar dan symboliek in. Dat vind ik juist het aardige."

'Geen bloemen'. Dat stond er in het overlijdensbericht van Siebelinks vader. Het bleek de wens van de christelijke broeders, die ook nooit wilden dat zijn vader bruidsboeketten maakte. Bloemen bij de begrafenis zouden alleen maar afleiden van "het lichaam, het heil en de eeuwigheid", volgens de gelovigen. En zo werd een bloemenkweker begraven zonder bloemen.

Pas na het overlijden van zijn vader is Siebelink gaan schrijven en publiceren. "Hij moest er eerst niet meer zijn, zodat ik tot rust kon komen en hem kon overzien. Pas toen kon ik het allemaal vertellen.