De dag van Mollema: het was mooier dan een droom

16 juli 2017. Een verraderlijke dag in de Tour de France. Het glooiende parcours zet de sprinters al bij voorbaat buitenspel, maar ook de klassementsrenners willen, met de zware slotweek nog voor de boeg, hun kruit drooghouden. Bauke Mollema wist het 's ochtends al: "Deze rit ligt mij echt wel."

Vijf maanden later kijkt hij terug op zijn etappezege, zijn eerste in de Tour de France. "Het was nog mooier dan een droom."

Terug naar 1 juli. Düsseldorf. Voor het eerst sinds jaren stond Bauke Mollema zonder klassementsambities aan de start van de Tour. Zijn rol bij Trek? "Alberto Contador zo goed mogelijk bijstaan. Ik hoop dat ik dat kan doen."

Knechten voor Contador

Mollema, sinds 2012 vaste klant in de top van het eindklassement van de Tour, mocht dit jaar voor eigen kansen gaan in de Giro. Dat werd niet echt een doorslaand succes: hij eindigde zevende op respectabele achterstand (3.41) van winnaar Tom Dumoulin.

Of hij in de Tour alleen maar moest knechten? Nee, dat niet. Hij mocht af en toe een rit uitkiezen. Maar aan die vijftiende etappe door de Haute-Loire had hij op voorhand niet gedacht.

In de eerste week reed de 31-jarige klimmer vooral anoniem rond. In de openingstijdrit verloor hij al veel tijd en na de eerste lastige aankomsten was het lang zoeken naar de naam van Mollema: 57ste op ruim 18 minuten. Zo laag had hij in de vijf jaar daarvoor nooit gestaan.

"Maar ik begon me steeds beter te voelen. Toen ik eenmaal een paar dagen voor die etappe zat, had ik die rit wel op het oog."

De derde zondag

Het was de derde zondag in de Tour, één dag voor de tweede rustdag. Er was al vuurwerk geweest in het hooggebergte. De drie overgebleven uitdagers van Chris Froome - Fabio Aru, Romain Bardet en Rigoberto Urán - hadden allen al een etappezege op zak en stonden nog binnen een minuut van de Brit.

Contador stond al op 5.37 na een inzinking in de negende etappe.

Mollema had carte blanche gekregen bij zijn ploeg, maar moest nog wel zorgen dat hij meezat in de ontsnapping. "Het was een strijd om in de kopgroep te komen. Dat duurde heel lang. In eerste instantie had ik de slag gemist. Maar het kwam nog goed, omdat ploeggenoten het tempo hoog hielden, zodat die eerste groep niet weg kon rijden. Gelukkig kon ik nog de oversteek maken."

Hij keek om zich heen en telde 29 man. Naast de Nederlanders Dylan van Baarle en Maurits Lammertink wist Mollema zich omringd door sterke klimmers als Thibaut Pinot, Diego Ulissi, Warren Barguil en Tony Gallopin. "Het was een heel sterke kopgroep, veel goede renners erbij. Dan weet je dat het heel lastig wordt."

Aanval Tony Martin

Ook de Duitse tijdrijder Tony Martin was erbij. "Ik kneep 'm toen hij aanviel, halverwege de rit. Hij ging op een onverwacht moment. Hij pakte wel twee minuten op onze groep. We pakten hem pas halverwege die laatste beklimming terug."

De top van de Col de Peyra Taillade, een obstakel van eerste categorie, lag op ruim dertig kilometer van de finish. Vooral de laatste kilometers zijn steil. "Als Martin daar met een half minuutje boven was gekomen, hadden we hem nooit meer teruggezien."

Maar Martin werd gegrepen. Vervolgens ging Barguil. "Toen kneep ik 'm niet. Hij bleef altijd binnen tien seconden." Mollema deed zelf de laatste inspanning en nog voor de top was de Fransman ingelopen. Dat was het sein voor Mollema.

"Toen we samen kwamen, was het even op adem komen. Maar ik had wel zoiets van: als er een goed moment komt, dan moet ik gaan. Dat kwam al vrij snel. Het was nog best ver. Normaal gesproken plan je niet om dertig kilometer van tevoren al aan te gaan. Waarom ik het wel deed? Ik besloot het op het moment zelf. Een ingeving."

Een vreemde manoeuvre van Pinot was de aanleiding. "Hij nam een bocht wat raar. Toen dacht ik: als ik nu ga, verwachten de anderen het niet. Ik kreeg meteen honderd meter en toen ben ik gewoon blijven gaan. Ik heb alles gegeven in die eerste kilometers om het verschil te maken."

Tijdrit tot de finish

"Waar ik in die finale aan dacht? Of het wel de goede keuze was geweest. Of ze niet met je spelen, want het bleef in eerste instantie maar een klein gaatje. Maar als je op een gegeven moment uitloopt naar veertig, vijftig seconden, heb je een groot gat. Dan hoef je niet meer te twijfelen of het een goede keuze was. Het was één tijdrit tot de finish."

Er kwamen emoties los bij de nuchtere Groninger met Friese roots. "Ik was superblij. Het was echt een ontlading. Om een rit te winnen in de Tour..." Mollema ging in gedachten nog even terug naar die ene Tour in 2013, waarin het land op zijn kop stond vanwege de verrichtingen van 'Bau' en 'Lau'. Maar dit was anders.

"Of het in de buurt kwam van een droom? Het was nog veel mooier. De ontlading, de adrenaline. Dat is niet na te bootsen, wat er dan loskomt."

2018?

Dus volgend jaar hetzelfde programma? "Nee, ik blijf een klassementsrenner. Mijn hoofddoel is gewoon weer de Tour de France, voor het klassement."

Hij zal een kans op een tweede ritzege zeker niet laten liggen. "Ik merk toch wel wat het heeft losgemaakt afgelopen jaar. Dat was geweldig. Hopelijk kan ik dat ooit nog een keer doen. Maar ik vertrek met klassementsambities; ik wil zo hoog mogelijk komen."

Overigens reed Mollema vervolgens een ijzersterke derde Tourweek. Als knecht kwam hij toch nog op de zeventiende plaats van het eindklassement uit.