De twee gezichten van Damascus: kerstmuziek hier, bommen daar
Uit de speakers klinkt de stem van Mariah Carey. Ze wil alleen mij voor Kerstmis, zingt ze. In de lobby van het hotel staat een gigantische kerstboom. Het plafond hangt vol met lampjes. Daarboven, in het midden van de hal, een grote foto van de president en zijn vader. Bijna alle tafeltjes zijn bezet. Er wordt een nieuw glas ingeschonken. Dit is Damascus, maar de oorlog lijkt ver weg.
Ook in de oude stad schittert het. Ook daar een kerstboom en lichtjes boven de smalle straten. Jonge meiden maken selfies in het ledlicht. De jonge man bij het checkpoint naast de kerstboom, zijn kalasjnikov nonchalant om zijn schouder, vraagt waar ik vandaan kom. "Holland? Welkom in Syrië!"
Samar staat met haar man en zoon naast de boom. Ze glundert. Tot voor kort kwam ze 's avonds niet buiten. "Maar zoals je ziet, is het hier mooi, rustig en heerlijk. Kijk die versiering.. We leven in de geest van Kerstmis deze dagen."
Terug in het hotel stap ik in de lift, waar Bing Crosby me naar de tweede verdieping begeleidt. Hij droomt. Van een witte Kerst.
In mijn kamer is het stil. Terwijl ik mijn tas op het bed zet, hoor ik een doffe dreun, en nog een. Daar is de oorlog weer.
Belegerd en bestookt
Het gedreun komt uit Ghouta, een wijk in het oosten van Damascus, tien kilometer verderop. Er wonen naar schatting nog zo'n 400.000 mensen. Volgens de Syrische overheid zitten er terroristen. Daarom wordt de wijk al ruim drie jaar belegerd en bestookt. Hulp in de vorm van voedsel of medicijnen mogen maar mondjesmaat de wijk in. Unicef luidt nu de noodklok: ruim honderd kinderen zijn zo ondervoed dat zij direct moeten worden geëvacueerd. Anders zullen zij er snel sterven.
Linda Tom van de Verenigde Naties beaamt dat de situatie schrijnend is. "We staan klaar", zegt ze. "Er moet zo snel mogelijk hulp de wijk in, maar onze transporten worden tegengewerkt door beide partijen. De enige oplossing is dat het beleg wordt opgeheven. Zodat er mensen uit kunnen, en zodat er hulp in kan. Om de mensen te helpen die dringend behoefte hebben aan hulp."
'Propaganda'
Net als de hulporganisaties worden ook journalisten niet of nauwelijks toegelaten. Dus Ghouta in kunnen we niet. We krijgen bij het kantoor van de Verenigde Naties een usb-stickje mee met daarop videobeelden van ondervoede kinderen. Volgens sommigen propagandamateriaal tegen de regering, volgens de VN bewijs dat er heel snel hulp nodig is.
Bij de kerstboom in de oude stad is ook Jamila met haar zoontje. Ze is blij met de vrolijkheid in de stad. Ze woont vlak bij de wijk Ghouta en hoort dagelijks de bommen vallen. En soms worden er ook vanuit de omsingelde wijk mortieren afgeschoten. "Bij de school van mijn kinderen vallen ze ook. Natuurlijk is dat eng. Maar we zijn eraan gewend geraakt. Dit is geen plek van veiligheid en vrede."