'Kwart verkrachters niet gedreven door lust'
Een kwart van de zedendelicten wordt niet gepleegd uit seksuele lust. In die gevallen worden daders gedreven door boosheid, wraak, machtsuitoefening en achterliggende gevoelens van afwijzing, blijkt uit nieuw onderzoek.
Dat een zedendelict, zoals verkrachting of ontucht, altijd wordt gepleegd vanuit een behoefte aan seks is een wijdverbreid misverstand, stelt Inge Hempel van Psycholoog.nl. Ze onderzocht de motieven van 444 veroordeelde Nederlandse zedendelinquenten.
Boosheid en wraak
Eén op de vijf daders in het onderzoek werd vooral gedreven voor boosheid en wraak. "Gevoelens van krenking en afwijzing door een vrouw kunnen bij sommigen sterke wraakgevoelens opwekken", schrijft Hempel. In sommige gevallen zijn die gevoelens volgens Hempel zo sterk dat mannen op straat een willekeurige vrouw aanvallen.
Nog eens één op de vijf daders was vooral gericht op het ervaren van macht en seksuele bevrediging. De helft van de daders was in de aanloop naar het delict onder invloed van alcohol of drugs.
Zes typen dader
Hempel onderscheidt zes typen zedendaders. "Daders die gedreven zijn door boosheid of wraak (20 procent), daders die vooral gericht zijn op het ervaren van macht (19 procent), daders bij wie zowel seksuele lust als middelengebruik de belangrijkste factoren waren (17 procent), een pedofiel type (17 procent), een psychotisch type (5 procent) en daders die geen duidelijk te onderscheiden motief hadden (21 procent)."
De motieven van daders, die soms meerdere delicten pleegden, liepen niet zelden door elkaar heen. Een dader die iemand verkracht uit wraak, heeft daarnaast soms ook gevoelens van lust. Alleen de mannen die ontucht pleegden vanuit pedoseksuele gevoelens, hadden daarbij altijd een seksuele behoefte.
Overigens is niet iedere ontuchtpleger pedoseksueel, vult Hempel aan. "Sommige waren bijvoorbeeld onder invloed, en de gelegenheid met een kind deed zich voor, of ze wilden wraak nemen op hun ex-partner via het misbruiken van haar kind."
Hempels inzichten kunnen helpen bij de behandeling van zedendelinquenten, zegt Hjalmar van Marle, emeritus hoogleraar forensische psychiatrie. "Door daders in te delen op basis van hun belangrijkste motief, kan er gerichter worden behandeld, om zo herhaling te voorkomen."
