Een jaar na aanslag Nice: we leven nog, maar het voelt meer als overleven

Ze kan nog net op tijd wegspringen. Stephanie Lacuisse staat op 14 juli 2016 op de Promenade des Anglais in Nice, precies op het moment dat een terrorist met een vrachtwagen daar dood en verderf zaait. De aanslag is vandaag een jaar geleden, maar Lacuisse is nog lang niet de oude. "Ik heb het overleefd, maar een klein deel van mij is doodgegaan."

De Française was met haar man en drie kinderen naar de boulevard in Nice gekomen om het jaarlijkse vuurwerk te zien. Haar man zag de truck net op tijd aankomen. Lacuisse: "Er zat maar een paar centimeter tussen ons en de truck. Als ik mijn kinderen zie, besef ik hoeveel geluk ik heb gehad."

Toch is haar leven niet meer hetzelfde sinds de aanslag. Ze heeft vaak nachtmerries en soms ook overdag paniekaanvallen. Met haar werk in een warenhuis moest ze stoppen, ze kon het niet meer aan. Haar hele familie heeft psychiatrische hulp gehad. "We leven nog, maar het voelt meer als overleven."

Bij nieuwe aanslagen komen de herinneringen aan de tragedie in Nice terug. "De aanslag in Manchester was schokkend. Ik was er echt door van slag. En toen weer een aanslag in Londen. Dat roept echt van alles op."

Ook Sylvain Solioz uit Zwitserland overleefde de aanslag, maar hij verloor zijn vriendin en hun 6-jarige dochter. "Ik zag de vrachtwagen, maar voordat ik doorhad wat er gebeurde, was het al te laat. Ik hoorde mijn dochter achter me huilen en toen ik me omdraaide zag ik mijn oudste dochter en haar moeder dood op de grond liggen", vertelt Solioz gelaten. "Een kind kwijtraken, dat is het ergste wat je kan overkomen."

Hijzelf en zijn twee andere dochters lagen dagenlang in het ziekenhuis, in shock. Bijna een jaar later is hij nu teruggegaan naar de plek van het drama, om te rouwen en het trauma te verwerken. "Je wordt soms gedwongen te glimlachen, ondanks het verdriet dat je nog steeds voelt. We laten ons verdriet niet zien. We doen alsof het leven gewoon doorgaat."

Hatelijke reacties

Nabestaanden met een moslim-achtergrond hebben het misschien wel extra zwaar te verduren, vanwege de anti-islamitische sentimenten die de aanslagen in Frankrijk oproepen. Moslima Fatima Charrihi was het allereerste slachtoffer van de aanslag in Nice. Ze vierde de 14de juli met haar familie op de boulevard.

Direct na de aanslag kregen de kinderen al te maken met hatelijke reacties. "Mijn moeder lag op de grond, overal was bloed", vertelt dochter Hanane Charrihi. "Er kwam een vrouw langs die stopte en tegen ons zei: bende terroristen, goed zo. Het is jullie beurt."

De kinderen kregen nog meer verwensingen te horen toen ze later teruggingen naar de plek van de aanslag. Maar Charrihi, die een boek schreef over haar ervaringen, houdt nog steeds van Frankrijk. Voor de aanslagpleger heeft ze geen goed woord over. "Mijn moeder was een moslima. Dat mag best gezegd worden. Maar ga niet zeggen dat hij een moslim was. Dat is wat ik de wereld wil vertellen. En tegelijkertijd verdedig ik Frankrijk. Al die jonge mensen die naar Syrië zijn vertrokken omdat ze het hier niet leuk vinden... Ik houd van mijn land en ik wil het verdedigen."