5 jaar Hollande: de zo normale president die er geheime liefdes op nahield

• Hans Brom

  Buitenlandredacteur

Vijf jaar lang was hij aan de macht, maar dat presidentschap verliep zo stroef, dat hij als eerste naoorlogse president niet eens de moeite deed om herkozen te worden.

"Le Changement, c'est Maintenant", was zijn verkiezingsleus in 2012, "De verandering is nu". Maar de verandering liet op zich wachten en uiteindelijk veranderde er vrijwel niets. De werkloosheid bleef schommelen rond de 10 procent en het begrotingstekort steeg in plaats van te dalen.

Door de financiële en economische crisis van die jaren waren de omstandigheden waaronder Hollande zijn ambtstermijn begon uitzonderlijk slecht. Het is dan ook zeer de vraag of iemand anders in het starre en stroperige Frankrijk er meer van had kunnen maken.

Er waren wel wat successen. Onder zijn presidentschap werd het homohuwelijk ingevoerd, ondanks grote druk van rechts, extreem-rechts en conservatieve katholieken. Ook was er waardering voor de Franse militaire interventie in Mali en de deelname aan de strijd tegen IS.

Na de aanslagen op Charlie Hebdo en de Bataclan liep hij voorop in de protestmarsen en wist bij de burgers de juiste snaar te raken. Het waren de dagen dat zijn populariteit eindelijk iets steeg. Om daarna weer genadeloos in te storten.

Hij deed een poging de arbeidsmarkt te hervormen, met onder meer een soepeler ontslagrecht. Dat lukte redelijk. De rechtervleugel van zijn Parti Socialiste ging schoorvoetend akkoord, maar de linkervleugel was fel tegen. Toen hij een speciale wet van stal haalde om de hervormingswetten zonder stemming langs het parlement te loodsen, spleet de partij.

President Blingbling

Van het begin af aan was François Hollande geen van harte genode gast. De verkiezingen van 2012 won hij omdat zijn tegenstander impopulair was, niet omdat hij zelf zo'n geweldige kandidaat was.

De kiezer had na vijf jaar een behoorlijke weerzin gekregen tegen Nicolas Sarkozy. Ze wilden "Un President Normal". Genoeg hadden ze van "President Blingbling", met zijn ongerichte energie, zijn rijke vrienden en zijn high society-echtgenote Carla Bruni.

Zelfs Hollandes kandidatuur maakte een slechte start. Binnen de Parti Socialiste was hij tweede keus. Dominique Strauss-Kahn, op dat moment topman bij het IMF in Washington, was de gedroomde kandidaat. Nog voor de campagne was begonnen, voerde hij de peilingen aan. Maar toen ging het mis.

DSK, zoals hij vaak werd genoemd, werd in New York gearresteerd op verdenking van aanranding van een kamermeisje. Het was het einde van een glansrijke loopbaan, die zonder twijfel als president in het Élysée-paleis zou zijn geëindigd.

Dan maar François Hollande, moet de partijtop gedacht hebben.

Inderdaad, Hollande was "Un President Normal". Iets te normaal, bleek al snel. Veel Fransen vonden hem een wat saaie man met weinig uitstraling. Eigenlijk was hij geen politicus met de daarbij behorende bravoure. Zijn leven lang had hij hoge posten bekleed in de Parti Socialiste. Een wat kleurloze bestuurder, die alles goed regelde, maar niet meer dan dat.

Geheime liefdes

Niets bleef Hollande bespaard. In januari 2014 onthulde het Franse roddelblad Closer dat hij zich 's nachts achter op de scooter van het Élysée naar een flatje daar in de buurt liet rijden. Daar had hij zijn ontmoetingen met zijn maîtresse, de actrice Julie Gayet.

Over het algemeen vinden Fransen het niet zo vreselijk dat mannen, en ook vrouwen, er geheime liefdes op na houden. Maar in dit geval kwam het neer op verraad van nota bene zijn andere maîtresse, Valerie Trierweiler. En dat ging veel mensen toch wat te ver.

De foto in Closer van een oudere man met een te forse valhelm achter op een scooter, op weg naar z'n liefje, maakte de zaak alleen nog maar erger.

Zijn tragiek was compleet toen hij direct voor de eerste ronde ervan afzag een stemadvies te geven voor zijn partijgenoot Benoît Hamon. Emmanuel Macron van En Marche!, zei hij, was zijn favoriete kandidaat.

Zijn keuze voor een ander dan een partijgenoot geeft ook de staat aan van de partij aan die hij achterlaat: verward en tot op het bot verdeeld. De uiterst linkse flank die op Hamon stemde is gedecimeerd. De rechterflank heeft de partij zo goed als verlaten en zich aangesloten bij Macron.

De erfenis die Hollande zijn land nalaat is schamel. Het is daarbij de vraag of hij er meer van had kunnen maken. Het waren in ieder geval moeizame jaren, voor zowel Hollande als voor Frankrijk.