Vooroorlogs zwemgoud staat nog altijd in bloei

Bij het Olympisch Stadion in Amsterdam is voor de dertiende keer de nationale sportherdenking gehouden. Dit jaar stond de zwemsport centraal. Bij de Spelen in 1936, kort voor de Tweede Wereldoorlog, waren de Nederlandse vrouwen superieur.

Rie Mastenbroek leverde verreweg de grootste prestatie. Nadat ze twee jaar eerder op 15-jarige leeftijd al indruk had gemaakt bij de Europese kampioenschappen, won ze in Berlijn liefst drie gouden medailles. Twee daarvan waren op individuele afstanden. Ook Nida Senff werd olympisch kampioen. Na de oorlog verdween de dominantie van de Nederlandse zwemsters.

In 1936 werd bij terugkomst in Nederland een aandenken geplant in de vorm van eikenboompjes. Nu, ruim tachtig jaar later, staan er nog altijd twee grote eikenbomen achter het Olympisch Stadion.

De bomen van Nida Senff en de Nederlandse estafetteploeg staan er nog altijd. De bomen van Rie Mastenbroek staan er niet meer.

Maar weinigen zullen bij de bomen de link met Mastenbroek en Senff leggen. En daar moet verandering in komen. Er wordt nagedacht om bordjes te plaatsen om de herkenning én erkenning te vergroten.

Hoewel Mastenbroek met haar 17 jaar een gouden toekomst voor zich had, besloot de Rotterdamse na de Spelen in 1936 te stoppen met wedstrijdzwemmen. De reden? Ze kreeg ruzie met haar trainster Ma Braun.

Mastenbroek kon het zwemmen toch niet helemaal loslaten en besloot aan het werk te gaan als zweminstructrice. Die keuze zorgde er wel voor dat de zwembond het haar onmogelijk maakte nog mee te kunnen doen aan internationale wedstrijden, als ze dat al zou willen.

Jaren later gaf Mastenbroek toe dat ze met gemengde gevoelens terugkeek op haar indrukwekkende prestatie. Dit allemaal vanwege het feit dat het toernooi ook wel de boeken in zijn gegaan als de Spelen van Adolf Hitler.

In 2003 stierf Mastenbroek op 84-jarige leeftijd.