Snelheidsbegrenzers voor auto's bestaan, alleen... niemand wil ze
Naast het gebruik van de smartphone is te hard rijden nog altijd één van de belangrijkste oorzaken van verkeersongelukken. Dat maakte het CBS vandaag bekend in een rapport waarin staat dat het aantal verkeersdoden voor het tweede achtereenvolgende jaar aan het stijgen is.
Hoewel alle automobilisten weten dat ze niet te hard mogen rijden, doen ze het toch. Daar valt op een simpele manier iets aan te doen, want technieken om een automobilist te dwingen zich aan de maximumsnelheid te houden bestaan al decennia. Het gaat om de zogenaamde Intelligente Snelheidsassistentie, ISA.
Deze systemen gaan van heel soepel (de automobilist krijgt alleen te horen dat hij te hard rijdt) tot heel streng (de snelheid van een auto wordt automatisch beperkt tot de ter plaatse geldende snelheidslimiet). Bij dat laatste wordt het gaspedaal gewoonweg geblokkeerd, wat de bestuurder ook probeert. Deze strengste snelheidsbegrenzers kunnen volgens onderzoekers zo'n honderd verkeersdoden per jaar schelen.
Toch worden die snelheidsbegrenzers nauwelijks gebruikt. De voornaamste reden: acceptatie. Automobilisten houden van hun vrijheid. Over het algemeen geldt dat hoe dwingender de snelheidsbegrenzing is, hoe minder het zal worden geaccepteerd door de bestuurders.
"Ik denk dat er heel veel irritatie komt, omdat je het niet meer in de hand hebt" en "dat is toch een stukje vrijheid wat dan ontnomen wordt", bevestigen twee automobilisten die naar snelheidsbegrenzers wordt gevraagd.
Maar het zijn niet alleen de automobilisten die het gebruik van deze systemen niet zien zitten, zegt Bert van Wee, hoogleraar Transport Veiligheid aan de TU Delft. "Het probleem is de maatschappelijke acceptatie en daarmee ook de politieke acceptatie. Kennelijk hebben politici het wereldwijd vooralsnog niet aangedurfd om het in te voeren."
