Gasparotto wordt emotioneel als hij praat over Gold Race

Exact op de afgesproken tijd meldt Enrico Gasparotto zich voor het interview. Even daarvoor komt hij met een pet achterstevoren op zijn hoofd uit de bus van zijn ploeg Bahrein-Merida. Hij heeft met zijn ploegmaten de nieuwe finale van de Amstel Gold Race verkend. "Ik hou van deze race."

De tweevoudig winnaar van de Gold Race (2012 en 2016) gaat rustig zitten. Zijn pet heeft plaatsgemaakt voor nette haren. Hij beantwoordt in het Engels - voor een Italiaan redelijk zeldzaam - rustig alle vragen.

Emoties

"Ik ben blij hier weer te zijn. Dit is de periode in het jaar waar ik mij het meest op verheug." En daar heeft Gasparotto een punt. Want er sieren meerdere podiumplaatsen op zijn palmares die hij in de Ardense weken heeft behaald.

"In 2010 reed ik voor het eerst toptien in de Gold Race. Alleen in 2011 finishte ik niet bij de beste tien." In alle daaropvolgende jaren prijkte de naam van Gasparotto op de de eerste pagina van de uitslagenkaart.

Niet alleen zijn goede prestaties zorgen voor emoties bij de 35-jarige renner. Als hij vertelt over het overlijden van zijn ploeggenoot Antoine Demoitie, vorig jaar in Gent-Wevelgem, krijgt hij weer kippenvel.

Daarom was die zege in 2016 zo emotioneel. "Er was die dag een engel die op ons lette. Ik ben ontzettend trots wat we daar als procontinentaal team hebben gedaan."

'Zoncolan is te steil'

Gasparotto is vlak bij de Zoncolan, een beest van een berg in Noord-Italië, geboren. Lachend zegt hij: "Die beklimming bleek veel te steil voor mij. Daar ontploffen niet alleen motorblokken, maar ook wielrenners."

"Daarom is een koers als de Amstel perfect voor mij. Als je hier slim rijdt, kan je een goede klassering rijden. Ook als je geen goede benen hebt."

Of hij teleurgesteld is in de nieuwe finale, een ontknoping zonder de Cauberg? Gasparotto antwoordt met eerbied, net zo netjes zoals hij het interview begon. "Ik kan niet teleurgesteld zijn als ik praat over de Amstel Gold Race."