'Marathon van Rotterdam mist glans, maar heeft wel kleur'
Er was een tijd dat marathonlopers in Rotterdam meedongen naar het wereldrecord. Gisteren bleek wederom dat die tijd voorbij is. Het wereldrecord wordt eens in de zoveel tijd aangescherpt, maar in Rotterdam lopen de tijden juist op. NOS-specialist Léon Haan geeft tekst en uitleg.
"De glans is er een beetje vanaf. Het is voor Rotterdam niet meer mogelijk om de absolute top te contracteren. Ook de grotere talenten kiezen steeds meer voor de zes majors. Het wereldrecord is onbereikbaar geworden. Dat heeft alles met geld te maken. Het is steeds meer business geworden", zegt Haan.
Het parkoersrecord in Rotterdam stamt met 2.04.27 uit 2009. Daarna liepen de tijden gestaag op. De laatste drie jaar is er niet eens meer in de 2.05 gelopen, terwijl het wereldrecord in 2014 door de Keniaan Dennis Kimetto in Berlijn op 2.02.57 werd gezet.
"Je hebt natuurlijk altijd met de omstandigheden te maken, maar het parkoers is nog altijd heel snel in Rotterdam", vertelt Haan. "De tijden behoren ook nog altijd tot de top-10 van het jaar, alleen de bijzondere status verbleekt een beetje zonder de absolute top."
"Maar daar wil ik wel meteen aan toevoegen dat ik er persoonlijk heel blij mee ben dat Rotterdam er dit keer alles aan gedaan heeft om de Nederlanders Abdi Nageeye, Michel Butter en Khalid Choukoud een podium te bieden. Kenianen en Ethiopiërs die niet tot de gevestigde orde behoren en nog nooit in Nederland hebben gelopen, zijn voor het publiek inwisselbaar."
Blij met Nageeye
De Keniaan Marius Kimutai won de 37ste editie van de marathon in 2.06.04, maar de meeste aandacht ging inderdaad uit naar Nageeye die met 2.09.34 de snelste Nederlander ooit werd in Rotterdam. Het Nederlands record uit 2007 van Kamiel Maase (2.08.21) werd zelfs even aangehaald.
"Die drie Nederlanders behoren tot de Europese top", gaat Haan verder. "Het is een mooie generatie, maar er zijn jaarlijks zeker vijftig Afrikanen die sneller lopen. De concurrentie is ongekend en de populariteit van de wegatletiek blijft maar toenemen en daarmee ook de sponsors."
Het meeste geld zit bij de majors. Dat zijn de marathons van Londen, New York, Berlijn, Boston, Tokio en Chicago. Haan: "Daar gaan miljoenen in om en bovendien hebben de topatleten vaak sponsorverplichtingen om daar te lopen. Alles bij elkaar kan Rotterdam daar niet meer tegenop."
De echte toppers lopen bovendien maar twee marathons per jaar (een in het voorjaar en een in het najaar), waardoor er soms zelfs simpelweg geen plek meer is voor Rotterdam. Olympisch kampioen Eliud Kipchoge was in 2014 de laatste absolute topper die in Rotterdam meedeed.
Geen zorgen
Haan vindt die ontwikkeling jammer, maar niet zorgwekkend. "Hij vormt samen met Kenenisa Bekele, Ghirmay Ghebreslassie, Wilson Kipsang en Dennis Kimetto de wereldtop. Zij vragen zo'n drie ton aan startgeld. Maar wie van het grote publiek kan een van de lopers noemen die daar vlak achter zit? En wat zeggen die tijden nou werkelijk?"
"Tuurlijk, als het om wereldrecords gaat is het interessant. Maar persoonlijk hou ik meer van spanning in een wedstrijd. Wel spanning op het allerhoogste niveau uiteraard. Rotterdam had gisteren kleur vanwege de Nederlanders en dat er na 40 kilometer nog drie koplopers bij elkaar liepen. Dat maakte het tot een schitterende editie die me voorlopig wel zal bijblijven."
