Slachtoffer aardbeving Italië: geen idee wat me te wachten staat

Op de parkeerplaats langs de provinciale weg bij Pescara del Tronto, een van de dorpen die weggevaagd werden door de aardbeving van gisteren, staan 25 tenten. Tussen de tenten de radeloze bewoners van het bergdorp. Ze vallen elkaar voortdurend huilend in de armen.

Een politieman is vooral bezig met troosten. De slachtoffers zijn ook druk met bellen naar bezorgde vrienden en familie. "Met mij gaat het goed", zegt een vrouw. "Maar mijn tante is nog niet teruggevonden."

De dorpsbewoners hebben helemaal niets meer. Mensen komen kleren brengen die zijn ingezameld in Ravenna, drie uur rijden van de plaats van de ramp. Hulpverleners hebben ook een enorme eettent opgebouwd. De pasta komt uit Toscane.

In een hoekje in de schaduw zit een vrouw met betraande ogen voor zich uit te staren. "Ik heb hier vannacht geslapen", vertelt de 53-jarige Dina Amadio. Ze kan haar huis niet meer in omdat dat onbewoonbaar is geworden na de beving.

Het huis van haar ouders is ingestort. Ze hebben niets meer. "Maar zij leven tenminste nog", zucht Amadio. "Er zijn zo veel mensen omgekomen: een goede vriendin en mijn schoonzus. Die kwam om toen ze haar moeder probeerde te redden. Haar moeder overleefde het, maar zij niet."

Ook kinderen van de vriendinnen van Amadio zijn omgekomen. "Het is een kleine gemeenschap hier. Iedereen kent elkaar. Er zijn zoveel doden."

Amadio moet nu vooral voor haar moeder zorgen. Die is 90 en heeft alzheimer. "Ze is helemaal in de war. Dit gaat een zware tijd worden. Opnieuw beginnen zonder huis, wat de hoeksteen van de familie was. En nu is het er niet meer. We weten niet meer wat we moeten doen en waar we heen moeten. Ik heb geen idee wat me te wachten staat."