Tour de Frank: Paul Kimmage en de ongewenste openheid over doping

Schrijver en wielerliefhebber Frank Heinen portretteert voor Radio Tour de France iedere dag een vergeten renner uit het peloton. Vandaag: Paul Kimmage.

De kleine Paul Kimmage droomde ervan de Tour de France te winnen. Wist hij veel hoe zwaar dat zou zijn. Het lukte niet, mede omdat hij niet deed ´wat nodig was'. Hij liet zich niet prepareren, hij gebruikte geen middeltjes, hij nam geen doping.

Dat verzet hield een jaar stand. Toen ging ook hij voor de naald en voor de pillen. "Ik doe het om te overleven", dacht hij en wat maakte het ook uit, want "iedereen doet het".

Tijdens de twaalfde Touretappe van 1989 naar Montpellier voelden zijn benen als lege hulzen. Op het moment dat hij definitief moest lossen uit het peloton, hoorde hij de voorbijsprintende Belg Dirk de Wolf lachen. Kimmage stapte in de bezemwagen en reed nooit meer een koers.

Na zijn carrière schreef Kimmage een autobiografie, Rough Rider. Hij schreef over alles wat hij had meegemaakt. Het amateurisme, het cynisme, de hypocrisie, het afzien en de doping. Hij dacht dat de wielerwereld hem dankbaar zou zijn om zijn openheid. Niet dus. Hij was naïef.

Kimmage is nog altijd journalist. Hij schreef prijswinnende boeken en stelde altijd de vragen die anderen niet stelden. Hij schreef en vertelde wat niemand wilde horen.

In de zomer van 2013 keert hij terug in de Tour. In een documentaire over hem is te zien hoe hij de Mont Ventoux beklimt. Traag en alleen. Het lijkt een metafoor voor zijn leven.