Wonen op Vuurtoreneiland: 'een droom, een eigen eilandje'

Wie droomt er niet van: wonen op een eigen eiland. Maar voor Brian Boswijk en zijn gezin is het inmiddels de normaalste zaak van de wereld. Zij wonen sinds twee jaar als enigen op Vuurtoreneiland: een piepklein schiereiland in het Markermeer, vlak bij Durgerdam.

Steeds meer onderdelen van de Stelling van Amsterdam zijn voor publiek te bezoeken. Zo ook Vuurtoreneiland, dat rond 1700 werd aangelegd om de stad Amsterdam te beschermen tegen vijanden. Eind negentiende eeuw werd het onderdeel van de Stelling.

Boswijk woont met zijn vrouw en vier kinderen in de fortwachterswoning op het eiland. "Het is een droom, een eigen eilandje", zegt Boswijk. "Het bijzondere aan Vuurtoreneiland is dat iedereen het beschouwt als 'zijn' eiland. En dat is ook wel de bedoeling, dat het van iedereen is."

De afgelopen maanden werd er hard gewerkt aan het nieuwe zomerrestaurant op het schiereiland. Een kleinschalig restaurant, gebaseerd op de intimiteit van de natuur, volledig duurzaam. "Wij hebben het Vuurtoreneiland van top tot teen gerenoveerd", zegt Boswijk. "Het oude Unesco-fort is helemaal waterdicht gemaakt en geklimatiseerd. Daarnaast hebben we een volledig duurzame energie- en warmte-installatie aangelegd." Voor de diners worden lokale producten gebruikt die worden bereid op houtvuur. "Dat is onze manier om het eiland toegankelijk te maken voor publiek."

Na maanden van restauratie gaat het zomerrestaurant vandaag open. Iets om trots op te zijn, zegt Boswijk. "Tot nu toe was het vooral hard werken, maar we plukken nu de vruchten van wat we hebben gedaan."

Met de boot naar school

Toch is wonen op een eiland niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Vooral voor de kinderen van Boswijk is het soms lastig. "Het is heel leuk om op Vuurtoreneiland te wonen, maar niet echt ideaal", zegt zijn 12-jarige dochter Tenzin. "Ik ga bijna naar de middelbare school en we zitten best wel afgelegen. Ik moet altijd met de boot naar Durgerdam en dan fietsen naar Ransdorp. Dat is nog best wel een reis."

Thuiskomen is ook niet altijd even makkelijk. "We hebben wel eens flinke storm gehad, code oranje. We waren naar een voetbalwedstrijd geweest in Volendam en konden niet meer terug. De boot lag vast. Toen zijn we met keiharde hagel door de polder gelopen. Dat vonden m'n broertje en ik wel spannend."

Maar bovenal vindt Tenzin het heel bijzonder om op Vuurtoreneiland te wonen. "Het voelt niet echt normaal. Als je binnen in ons huis bent, zou het net zo goed een rijtjeshuis kunnen zijn. Maar als je dan buiten staat denk je meteen: o nee, toch geen rijtjeshuis. En je kan hier hele goede verstopplekken vinden met verstoppertje spelen."

Een grote speeltuin voor de kinderen dus. Vooral rond de vuurtoren wordt veel gespeeld. De gietijzeren vuurtoren stamt uit 1700 en is nog steeds de enige in de omgeving van Amsterdam. Hij is enigszins vervallen, maar werkt nog steeds. "We hebben alleen onlangs ontstellend nieuws gehad: Rijkswaterstaat wil hem uitzetten", zegt een teleurgestelde Boswijk. "Doodzonde. Het is een stukje historie, hij is aangelicht in de VOC-tijd en we moeten ons er hard voor maken dat we dat soort erfgoed bewaren."

Boswijk wil er alles aan doen om de toren in werking te laten. Hij wil het onderhoud onder zijn hoede nemen, maar het lijkt erop dat beheerder Rijkswaterstaat daar niet in mee wil gaan. "Het is mij niet duidelijk waarom ze dat willen. Het is een stukje erfgoed dat we met z'n allen hebben, vuurtorens die kunnen branden. Die moeten we ook laten branden. Wat is een vuurtoren die niet meer brandt?", aldus Boswijk.