Afghaanse helden terug in Nederlandse kou

Zo ben je de held in heet India en zo fiets je weer anoniem door de Nederlandse kou. Anoush Dastgir en Omid Popalzay weten erover mee te praten. Het duo is net terug van een toernooi waar ze met het nationale elftal van Afghanistan om het kampioenschap van Zuidoost-Azië streden.

"Je doet het voor de mensen. Een overwinning brengt zo veel glimlachen daar", vertelt Popalzay, de 19-jarige vluchteling die op zijn vierde naar Nederland kwam en voetbalt bij het Groesbeekse Achilles '29. "Als je daar buiten loopt, wil iedereen met je op de foto."

De 26-jarige Dastgir, die zijn vaderland op zijn twaalfde ontvluchtte en in Nederland speelt bij de amateurs van NEC, kan dat alleen maar beamen. Al blunderde hij tegen de Malediven, dat prompt op 1-1 kwam. Een minuut later compenseerde Popalzay die misser met een schitterde vrije trap, waarna hij ook nog de 4-1 voor zijn rekening nam. Zijn eerste interlandtreffers.

Door het dolle heen

Afghanistan haalde uiteindelijk de finale. Het land was door het dolle heen en bejubelde de spelers als helden. "Meer dan dat", durft Dastgir te beweren. "Er is nu al 35 jaar oorlog in Afghanistan. Er wordt nooit wat gevierd. Maar dit was een moment waarop iedereen naar buiten kon gaan en het niet uitmaakte uit welk dorp je kwam. Er was eenheid. Dat was geweldig."

Maar nu zijn ze weer terug in Groesbeek. Ze hebben een permanente verblijfsvergunning, maar bezitten - na vijftien jaar - nog altijd geen Nederlands paspoort. Toch staan ze midden in de Hollandse samenleving. Dankzij de sport.

"Als je hier vluchteling bent, heb je het niet zo makkelijk", vertelt Dastgir. "En dan is sport een uitweg om daar even niet aan te denken, om even lekker bezig te zijn. De mensen leren mij dan ook op een andere manier kennen en zien mij dan niet alleen als vluchteling of gelukszoeker. Je wordt vrienden. Sport blijkt dan een middel om mensen bij elkaar te brengen."