Niet heel Parijs staat stil bij aanslagen

• Hans Brom

  Buitenlandredacteur

Het is twaalf uur en het verkeer op de boulevard Barbes raast voorbij. De mensen hebben haast: er moeten boodschappen worden gedaan en ze willen nog koffie drinken. De vele telefoonwinkels zijn druk beklant. Niemand die zich iets aantrekt van de oproep om een minuut stil te zijn voor de slachtoffers van afgelopen vrijdag. Zelfs de stadsbussen van de Parijse vervoermaatschappij RATP rijden door, terwijl toch echt besloten was dat ze even zouden stilhouden.

Het is een beetje een aparte wijk, de Goutte d'Or, de Gouden Druppel, ingeklemd tussen Barbès en het rangeerterrein van het Gare du Nord. Hemelsbreed is het maar een paar kilometer van de Place de la Republique, maar het is een andere wereld. Ooit was hier een wijngaard, nu is het een buurt met een wonderlijke mix van sferen, waar de mensen zich thuis proberen te voelen tussen de Afrikaanse en Arabische koopwaar.

Heel anders

Het is niet makkelijk een antwoord te krijgen op de vraag waarom hier niemand zich aan die minuut houdt.

Iedereen die je voor twaalven aanspreekt, zegt er zeker van te zijn de minuut in acht te nemen. Maar even later ziet de werkelijkheid er heel anders uit. "Jawel hoor, zegt een voorbijganger, "maar ik was toen gewoon thuis."

Een ander komt er rond voor uit dat hij er geen zin in had. "Het is goed stil te staan bij de doden. Maar dat zou je dan iedere dag moeten doen. Denk maar eens aan al die slachtoffers die vallen in Syrië. En Palestina. Daar hoor ik niemand over. Dan moet je het voor iedereen doen, ongeacht afkomst, nationaliteit of geloof. Dit is weer zo'n dingetje van de regering. Ik doe daar niet aan mee."

Opvoeding

Een oude heer maakt zich er zichtbaar kwaad over dat iedereen gewoon doorloopt. "Het zou bij de opvoeding moeten horen, dat je respect toont. Maar ja, u weet hoe het gaat, de jongeren worden niet meer thuis opgevoed, maar op straat. En dan krijg je dat."

De metro dendert over het viaduct, de mensen stromen het station uit. Een jongen probeert een iPhone of anders een pakje Marlboro te verkopen. Tevergeefs, hij wordt hard voorbijgelopen. Het stoplicht springt op groen. De motorrijders doen een wedstrijdje wie het eerst aan de overkant van het kruispunt is.

Iedere minuut telt

Een met boodschappentassen bepakte dame heeft misschien het antwoord op de vraag waarom de minuut hier zo ongemerkt voorbij ging. "Je kan een wereldstad als Parijs toch niet stilleggen?", zegt ze. "Iedere minuut telt. Ik vind het veel belangrijker dat mensen naar de plaatsen gaan waar het is gebeurd, de Bataclan, de Comptoir Voltaire. Daar is het gebeurd en daar lagen ze dood op de grond. Alleen daar voel je het verdriet pas echt."