Des Duivels: Kompany's wil is wet

Thomas Rijsman is behalve voetbalredacteur bij de NOS ook Belg. Maar wel eentje die geboren en getogen is in Nederland. Hij houdt de verrichtingen van zijn vaderland scherp in de gaten.

Op de avond dat Oranje in Amsterdam definitief is uitgeschakeld voor het EK, pakt Vincent Kompany in Brussel de microfoon. Over zijn schouder hangt de Belgische vlag. De Vlaamse tv-presentator die de analyse na de 3-1 zege op Israël in goede banen leidt, zegt: "Kunnen wij dit straks ook horen? Als hij gaat spreken, houden wij onze mond."

Kompany heeft een gelukzalige glimlach op zijn gezicht. Hij heeft inmiddels vaker zo op deze tartanbaan in het Koning Boudewijnstadion gestaan, bijvoorbeeld twee jaar geleden, toen kwalificatie voor het WK in Brazilië definitief een feit was. Eindelijk mocht België weer naar een eindtoernooi. Voor het eerst sinds 2002.

Deze keer viert Kompany niet alleen de kwalificatie voor het EK, die zaterdag al werd veiliggesteld met een 4-1 overwinning op en in Andorra. België is nu ook de nieuwe nummer één op de FIFA-ranglijst. Dat wil zeggen: de beste van de wereld. Tenminste op papier.

62ste

Precies acht jaar geleden stonden de Duivels nog 62ste. Lager dan ooit. Het was het jaar dat het EK onder 21 in Nederland werd gespeeld. Oranje won dat toernooi. Jong-België sneuvelde in de halve finale tegen Servië, maar speelde een redelijk toernooi, met spelers als Vertonghen, Vermaelen, Fellaini en Witsel.

Kompany was geblesseerd thuisgebleven, net als AZ-speler Dembéle. Bondscoach De Sart kon het zich zelfs veroorloven een talent als Defour, die een half jaar later de Gouden Schoen zou winnen, thuis te laten. Uitgerekend in Nederland diende zich een nieuwe generatie Belgische talenten aan.

Door bij de laatste vier te eindigen kwalificeerde België zich voor de Olympische Spelen van Peking. Als land presteerde België rampzalig en bleef het lang op nul keer eremetaal staan.

Potentie

Voordat er eindelijk twee atletiekmedailles (goud en zilver) werden binnengesleept, leek het er lange tijd op dat alleen de voetballers - nu wel met Kompany, Dembéle en Dufour - op weg waren naar een podiumplaats. Dat lukte net niet, maar Aad de Mos zei op de Belgische tv: "Deze generatie heeft veel potentie en is zo goed omdat veel spelers in Nederland zijn opgeleid." Dat mag nu ironisch genoemd worden.

Terwijl een grijzende Van Persie los van de andere spelers een grote ereronde maakt in de Amsterdam Arena - commentator Frank Snoeks: "Ik weet niet of het zo is, maar het voelt alsof daar iemand loopt die weet dat hij zijn laatste interland heeft gespeeld" - zuigt Kompany zijn imposante borstkas vol met lucht.

Zijn ploeggenoten, zij aan zij achter hem, het publiek en ook de presentator en analisten naast hem, houden braaf hun adem in. De grote meneer gaat spreken.

Doodse stilte

Dan schreeuwt Kompany in de microfoon. Eerst in het Frans. Daarna in het Nederlands. Het massaal in rood uitgedoste publiek trilt van plezier en genot. Dan sust Kompany de massa weer tot stilte. Iedereen moet van hem gaan zitten. Ook de spelers, van wie sommigen al sinds 2007 samenspelen, gaan door hun knieën. Kompany's wil is wet. Heel België ligt aan zijn voeten.

Er valt een doodse stilte, waarna Hazard de microfoon van Kompany krijgt. Goed leiderschap is ook durven delegeren. De aanvaller van Chelsea zet een liedje in. Het stadion ontploft. Iedereen danst. Kompany kijkt tevreden toe en knikt zelfverzekerd mee op de maat.

Een gehypnotiseerde presentator zegt: "Ik weet niet hoe het bij u overkomt, maar bij ons is het maximaal kippenvel."