Máxima en Mathilde openen Vormidable

• Jeroen Wielaert

  Verslaggever

Een volledig met aarde en gras overwoekerde Renault 4 in een plantenkas. Het is een wonderlijke aanblik. Er slingert ook een hark op het dak, naast een oude gieter en aan de zijkant hangt een versleten tuinhek met een lege fles Chianti.

Het is te zien tussen de statige bomen op het Lange Voorhout in Den Haag. Hij ruikt ook lekker, de Earthcar van kunstenaar Peter de Cupere (Leuven, 1970). Het kunstwerk maakt onderdeel uit van de expositie Vormidable, vanmiddag geopend door een vorstelijk duo: de koninginnen Máxima en Mathilde.

Dichter bij huis

Opnieuw geeft het Haagse Museum Beelden aan Zee voluit de ruimte aan beeldende kunst uit één land. De afgelopen jaren waren dat Rusland en Frankrijk. Dichter bij huis, in Vlaanderen, is de afgelopen twintig jaar een grote verscheidenheid aan sculpturen geschapen.

Er is beslist meer dan Panamarenko en Jan Fabre, als het om grote Belgen gaat. Dat is het eerste belangrijke aspect van deze opvallende tentoonstelling van hedendaagse Vlaamse beeldhouwkunst.

Wandelend tussen de beelden op het Lange Voorhout zegt Hoofd Collecties Dick van Broekhuizen: "Er zijn enorm veel goeie beeldend kunstenaars in Vlaanderen. We hebben met moeite de groslijst van honderd werken teruggebracht. We laten echt de top zien. Op het Voorhout staat de monumentale kunst. In het museum het teerdere werk."

Officiële bevestiging

Het is 200 jaar na de Slag bij Waterloo en twintig jaar na de officiële bevestiging van de culturele band tussen Nederland en Vlaanderen. De woordspeling met de hit van het Belgische fenomeen Stromae is een aardige knipoog bij een expositie vol verrassingen. "Verrassend? Ik vind het een wonder, een revolutie", zegt Van Broekhuizen.

Máxima en Mathilde moeten het gevoel hebben gekregen thuis te komen bij het passeren van de zuilen van Wesley Meuris (Lier, 1977). Zijn Entrance Kit for Sculpture Garden III doet als moderne kunst hogelijk klassiek aan, maar het is ook een spel met de zelfbouw van het beroemde Zweedse woonwarenhuis.

De eenzame Jesse staat er dan, met een kronkelspoor van begonia's aan zijn hielen. Het is van Sofie Muller (Gent, 1974). Het symboliseert de overgang van onschuld naar volwassenheid. De Fallen Dictator van Philip Aguirre y Otegui (Schoten, 1961) geeft een gevoel van tevredenheid over het einde van welke potentaat dan ook, al lijkt deze sterk op Lenin.

Eenpersoonscel

Even grappig als beklemmend is de getraliede eenpersoonscel van Leo Copers (Gent, 1947). De bezoeker kan er na inworp van 1 euro 5 minuten in hechtenis zitten. Men ziet er niet graag koninginnen binnen.

Zo is er op diverse locaties in Den Haag, maar ook in de Brakke Grond in Amsterdam veel te genieten van de kunst van de zuiderburen.