Alsof je de hele tijd in een 'omgekeerde trip' van paddo's of lsd zit. Zo omschrijft Remon (24) zijn depressiviteit. Hij heeft er al bijna acht jaar last van en is ook nog eens autistisch, waardoor beide problemen elkaar versterken.
Ook al zit Remon in een extreme situatie, zo uniek is het niet dat zo'n jong persoon last heeft van psychische klachten: het komt bij meer dan 40 procent van de jongeren voor.
Dat blijkt uit nieuw onderzoek van gezondheidsorganisatie MIND en NPO 3FM. Deze week organiseren zij de #openup-week, waarmee ze jongeren willen stimuleren om uit te komen voor hun psychische problemen. Het uiteindelijke doel: het taboe doorbreken over jongeren met psychische klachten.
Hoe graag Remon ook wil 'openuppen', hij is er nog niet klaar voor. Daarom noemen we z'n achternaam niet. "Ik ben psychisch te kwetsbaar om reacties te krijgen van mensen die mij herkennen en mij niet begrijpen. Dat zou mijn herstel in de weg staan."
"Ook ben ik bang dat familieleden te maken krijgen met negatieve reacties of dat ik straks geen baan krijg vanwege mijn psychische verleden, mocht ik toch ooit beter worden."
Remons depressie begon als een burn-out. "Op de middelbare school was ik heel ambitieus en had ik heel veel hobby's. Op een gegeven moment had ik nooit meer tijd om te ontspannen. Na de eindexamens stortte ik in en sindsdien is het heel slecht gebleven."
Hij raakte in een depressie en die tastte ook zijn zintuigen aan. "Kleuren zijn minder fel, geluiden zijn doffer en mijn smaak en geur zijn achteruitgegaan. Ik was nooit een moeilijke eter, maar nu kan je mij echt alles voorschotelen."
Kleuren zijn minder fel, geluiden zijn doffer en mijn smaak en geur zijn achteruitgegaan.
Ook extreme vermoeidheid en geheugenklachten zijn kenmerken van zijn depressie. "Het is alsof ik een loodpak of een zwaar middeleeuws harnas draag en in een voorstadium van dementie zit. Het is vreselijk om zo af te takelen terwijl ik eigenlijk nog niet eens volwassen ben geworden."
"Maar het allerergste is dat je nergens meer van kan genieten. En als je nergens meer van geniet, wat heeft het leven dan voor zin?"
Om Remons depressie te behandelen, krijgt hij psychotherapie. Dat moet 'm helpen om de juiste balans te vinden tussen inspanning en ontspanning. Maar nog belangrijker: therapie moet hem helpen de kenmerken van autisme te doorbreken, die zijn depressie versterken.
En hij slikt elke dag medicijnen. Alleen helpen die lang niet altijd. Soms worden de klachten alleen maar erger.
Toch heeft Remon ook een middel gevonden dat werkt: clonazepam. "Voor het eerst sinds mijn tiende kan ik weer huilen, dat is zo geweldig. Ik ben nog wel depressief en kan geen positieve emoties voelen, maar verdriet en somberheid voelen is al duizend keer beter dan alleen maar constante paniek of complete leegte."
Toch is Remon er niet gerust op dat hij helemaal beter wordt. Hij kijkt niet te ver vooruit en leeft bij de dag, omdat hij ook zomaar weer een flinke terugval kan krijgen.
Hij heeft zelfs over zelfmoord nagedacht. "Maar eigenlijk is dat een vreselijke manier om te sterven. Mijn moeder had uitgezaaide borstkanker. Ik heb bij haar gezien wat voor een mooie, menswaardige, liefdevolle en pijnloze manier euthanasie is om te sterven. Ik vind het een fijne gedachte dat dat een optie is, als het niet lukt om beter te worden."
Toch gaat euthanasie niet zo makkelijk. Vanaf je achttiende mag je zelf om euthanasie vragen, maar er zijn wel allemaal strenge eisen. Zo moet er echt sprake zijn van uitzichtloos en ondraaglijk lijden. En een arts is niet verplicht om mee te werken.
Remon is zich daar heel goed van bewust en geeft daarom niet op. Hij is nog altijd op zoek naar de meest optimale combinatie van medicatie en wil met therapie het beste van zijn leven maken. "Ik probeer te focussen op de dingen die nu belangrijk zijn en positief te blijven, hoe moeilijk dat ook is."