One Direction neemt een jaar lang pauze. Met dat nieuws zette The Sun gisteravond het leven van miljoenen fans op z'n kop. Sommigen weigeren het te geloven; anderen zijn nu al radeloos. Hoe verder leven zonder One Direction?
Gelukkig zijn er mensen die zoiets eerder hebben meegemaakt:
Lekker overdreven, al die hysterie. Of niet?
Elke generatie heeft wel een boyband. Het begon allemaal met The Beatles en de Beatlemania, en daarna kwamen onder meer (kleine greep) de New Kids on The Block, Take That, Boyz II Men, East 17, Backstreet Boys en 'N Sync voorbij.
En nu is het dus One Direction die de meisjesharten sneller doet kloppen. Hysterisch krijsen, urenlang wachten in de rij, soms flauwvallen van de hitte en emotie - het hoort allemaal bij het leven van een diehard fan. Maar ook tranen en intens verdriet als de boyband stopt.
Overweldigend
"Jongeren ervaren emoties veel heviger dan volwassenen", verklaart psycholoog Loes Keijsers aan de Universiteit Utrecht. "Als ik als volwassene iets leuk vind, dan blijf ik nog wel relativerend denken 'er zijn wel meer leuke dingen'. Maar bij jongeren zijn die emoties heel overweldigend."
Zo ontstaan ook heftige reacties van meisjes als het niet goed gaat met de band. De #cutforzayn ontstond toen Zayn Malik de band verliet: meisjes sneden in zichzelf uit protest. "Vaak zitten die meisjes al langer niet goed in hun vel, en wordt dit gebruikt als reden. Een gemiddelde jongere doet dit niet zomaar," zegt Keijsers.
Een boyband als vacuüm
De kracht van boybands zit 'm in de leeftijd van de meisjes: "Meisjes lopen aan het begin van de puberteit een paar jaar voor op jongens qua seksuele gevoelens. Meiden hebben al wel interesse, maar jongens vaak nog niet. Een boyband werkt dan als vacuüm. Die jongens zijn al ouder, en wél geïnteresseerd. Het is als een eerste verliefdheid."
Het is belangrijk voor heart-broken fans om te blijven praten met vrienden in de omgeving, want het internet is niet altijd begripvol.
Of social media de hysterie vergroot, durft ze niet te zeggen. "Hysterie om boybands is van alle tijden, kijk maar naar de Beatlemania." Maar het zou wel kunnen dat het bereik voor negatieve berichten groter is. "Zo zie je dat bijvoorbeeld ook bij pro-anorexia-websites."
De verwerking van zo'n break up is heel heftig.
Maar áls iemand zegt "ik kan niet leven zonder One Direction", moet je dat wel serieus nemen volgens Keijsers. "De verwerking van zo'n break up is heel heftig. Op zo'n leeftijd heb je vaak nog weinig levenservaring, pas later worden die emoties minder intens en is het makkelijker om te denken 'dit hoort ook bij het leven'."
En soms knallen ze zichzelf gewoon van hun voetstuk.