Nog niet zo lang geleden waren ze een uitzondering, een curiositeit op fietspaden en landwegen: vrouwen op de racefiets. Inmiddels zijn ze niet meer weg te denken uit het avontuurlijke gezelschap van tourfietsers die er in weekends en op zomeravonden op uittrekken. Alleen, in groepjes of als helft van een stelletje, met partner.
Vrouwen op racefietsen zijn hip. Een beetje fietshandel heeft daarom sinds enkele jaren een deel van de winkel ingeruimd voor modellen en accessoires die op dames zijn toegesneden.
Nieuwsuur interviewt vanavond vier mensen over tour- en racefietsen onder vrouwen: Liesbeth van Erp, schrijver van de bestseller 'Zadelpijn', staat aan de basis van de populariteit ervan. Carlijn Nelissen is een vertegenwoordiger van de nieuwe generatie. Nynke de Jong is hoofdredacteur van het tijdschrift Pedala, dat zich richt op de fietsende vrouw. Bert Wagendorp, schrijver van de bestseller 'Ventoux', kijkt met de blik van een ervaringsdeskundige, maar dan vanuit het perspectief van de mannenvriendschap.
Individualisering
Is hier sprake van een trend, een hype die weer is vervlogen voordat hij goed en wel kon worden waargenomen? Twee krachten in de samenleving die samen komen in racefietsende vrouwen spreken dit tegen. Ten eerste de individualisering: net als mannen kunnen vrouwen elk moment van de dag toegeven aan de impuls om zich op het zadel te hijsen. Tall in the saddle; er is niet meer voor nodig dan vrije tijd, sportkleding en een sportieve geest en lichaam.
Niemand hoeft zich naar een veld of stadion te slepen en er is geen gedoe met het reserveren van een baan. De open weg is precies wat hij belooft te zijn: publiek bezit voor mannen en vrouwen en dus elk moment te befietsen.
Begrip
Ten tweede de (sportieve) inhaalslag: de feminisering van beroepen die tot voor kort het domein waren van mannen (onder meer in de rechtspraak, medische wetenschap, journalistiek) voltrekt zich in adembenemend tempo. Wielrennen is daarvan wellicht de meest in het oog lopende sportieve manifestatie.
In zijn boek Het jongensparadijs schrijft Wagendorp over Ventoux: 'Ik zette hoog in. Ventoux moest bijdragen aan een beter begrip tussen de seksen en zodoende aan een betere wereld.' Meer dan honderdduizend mensen hebben het boek gelezen en deze boodschap wellicht ter harte genomen. Onder hen is in elk geval de auteur zelf.
Wagendorp getuigt op lyrische wijze van tourtochten met zijn vriendin in de Betuwe.
Liesbeth van Erp beschrijft in de twee onderstaande fragmenten hoe het allemaal is begonnen.
De toegift komt van Nynke de Jong. Zij bepleit haar afkeer van het roze wielershirt voor vrouwen. De toekomst is, als het aan haar ligt, de zwarte trui.
