'Het is oké. Ik leef nog. Dat had ik niet verwacht'

• Carmen Dorlo

  redacteur NOS Online

Na vier maanden geen contact spreken we Wissam weer. "Het is oké. Ik leef nog. Dat had ik niet verwacht. Ik probeer mijn leven hier weer op te pakken, ook al is dat niet makkelijk."

Wissam (33) werkte als leraar Engels in Oost-Aleppo. Na de evacuatie in december vond hij een huis in de provincie Idlib. Met zijn familie, inclusief zijn vrouw ("ja, het gaat ook goed met Aisha!"), woont hij vier dagen in de week samen op het platteland. De andere drie dagen woont hij in de stad Idlib, omdat hij daar weer een baan als leraar heeft gevonden. Hij geeft colleges op de universiteit.

"Het is hier veiliger, maar ik ben absoluut niet gelukkiger", vertelt Wissam. "We wonen niet meer in een belegerd gebied, dus ik mag niet klagen. Water, elektriciteit en eten is net genoeg, maar wel goed genoeg."

Maar het leven is nog steeds niet zonder gevaar, zegt hij. "Er zijn hier veel bombardementen." Als we hem vragen naar de chemische aanval van begin april weet hij niet meteen waar we het over hebben. "Er zijn hier zoveel aanvallen, je moet even iets specifieker zijn."

Maar alles is beter dan het leven onder belegering in Oost-Aleppo. "Zolang ik maar samen ben met mijn vrouw ben ik gelukkig."

Modar (28) werkte als verpleegkundige in Oost-Aleppo. Ook studeerde hij Engels bij Wissam. Na de evacuatie vluchtte hij naar Turkije met zijn vrouw. Hij verloor zijn broer en vader in Oost-Aleppo, en zijn andere broer is nu gearresteerd. "Mijn familie zei: ga alvast naar Turkije en zorg daar voor een goed huis en een goede baan zodat er een basis is voor als wij komen", vertelt Modar.

"Alleen kunnen ze pas komen als mijn broer vrij komt en het is onduidelijk wanneer dat gaat gebeuren. Ze zijn bang. Het is gevaarlijk."

In Turkije heeft Modar wel een baan gevonden, als kok bij een restaurant in Gaziantep. In de ziekenhuizen kon Modar niet aan de slag omdat hij niet de juiste papieren had. "Ik heb geen andere keuze. Ik werk lange dagen van twaalf uur per dag. Zes dagen per week. Ik kom nu pas thuis", whatsappt hij om 00.30 uur.

Toch heeft hij nog wel hoop voor de toekomst. "Het leven is donker, maar er gloort nog een beetje licht. Ik hoop dat ik ergens in de toekomst weer terug kan naar Syrië, om af te maken met mijn vrienden waaraan we zijn begonnen: de revolutie."

"Het is moeilijk om weg te zijn uit de stad waar ik ben geboren, opgegroeid, heb gestudeerd, mijn vrienden heb begraven", vertelt Mohamad (22). Hij studeerde ook Engels bij Wissam en werkte als fotograaf. Nu woont hij op het platteland in de provincie Idlib.

Mohamad probeerde al drie keer te vluchten naar Turkije, maar werd elke keer tegengehouden. "Het is illegaal om de grens met Turkije over te steken", vertelt hij. "Maar ik ga het niet opgeven. Ik blijf het proberen totdat het me lukt." Hij is namelijk bang voor de bombardementen in Idlib.

"Ik ben bang dat binnenkort ook hier een gifgasaanval plaatsvindt", zegt Mohamad. Hij doelt op de gifgasaanval waarbij tientallen mensen, inclusief kinderen, overleden. Sinds dat moment is er weer een nieuwe angst te voelen.

Hij woont nu samen met dezelfde vrienden waarmee hij een huis deelde in Aleppo. "We hebben ongeveer vier uur per dag elektriciteit via een generator. We eten alleen maar fastfood, want hier is niets anders. Water moeten we in flessen kopen in de winkels, dat is heel erg duur."

Het liefst zou hij teruggaan naar Aleppo. "Ik heb heimwee", zegt hij. Maar niet onder de huidige omstandigheden. "Ik zal pas teruggaan als Assad niet meer aan de macht is."