Rekenles in Aleppo: 1 bom + 1 bom = 2 bommen

Een vatenbom plus een vatenbom zijn twee vatenbommen. Nee, geen sommen met appels in Aleppo, maar sommen met bommen. Dat is realistischer, aangezien er dagelijks bombardementen in het oosten van de stad plaatsvinden.

"Stel je voor dat er een vatenbom valt en deze bom verwoest tien gebouwen. Daarna valt er nog een vatenbom, dan is het totaal aantal verwoeste gebouwen opgelopen tot twintig." Het is een voorbeeld van een wiskundeleraar op een basisschool in Oost-Aleppo. Modar krijgt les van een van zijn collega's op de school.

Niet alleen bommen, ook eieren worden als voorbeeld gebruikt. "Stel, je hebt tien eieren. Oh nee, ik bedoel niet eieren, ik bedoel foto’s van eieren."

Want in Oost-Aleppo is het onmogelijk om eieren te krijgen nu. Eieren, maar ook water, brood en elektriciteit. De supermarkten verkopen niet meer dan vier producten, op de markten is maar een aantal verschillende groentes te krijgen. Dus kan Modar alleen maar pompoenen kopen voor zijn familie.

Modar is een 28-jarige verpleegkundige in een ziekenhuis in het belegerde gebied van Aleppo, het oosten dus. Twee jaar geleden stopte hij met zijn studie om als vrijwilliger te werken. Hij studeert Engels bij een leraar van bovengenoemde basisschool om zijn studie alsnog af te ronden. "De situatie hier is zo slecht dat ik wel twee banen tegelijkertijd moet hebben", zegt hij via WhatsApp tegen de NOS.

Buiten zijn (vrijwilligers)werk zorgt Modar voor zijn familie. Dat is moeilijk. "Het dagelijks leven is heel moeilijk hier door de belegering. De meeste mensen lijden en het is moeilijk om in de basisbehoeften te voorzien."

Zo is er een tekort aan water. "Het is moeilijk om water te krijgen voor elke familie. Misschien hebben sommige wijken wel pompen om water te halen, maar die pompen zijn niet genoeg om iedereen van water te voorzien. De meeste pompen staan droog. Het basiscentrum voor water is verschillende keren geraakt. Een keer per week kunnen we daar water krijgen." Een paar liter water voor een hele familie.

Maar het verkrijgen van water en eten is niet het enige probleem. Om een beeld te geven van de gruwelijkheden in Oost-Aleppo wil Modar het verhaal van zijn broer vertellen.

Mijn broer, de student die gearresteerd werd

"Mijn broer studeerde tandheelkunde, in het westen van de stad. Hij was in 2014 onderweg van het oosten naar het westen om examens te maken toen hij gearresteerd werd. Ze arresteerden hem omdat ik een terrorist zou zijn. Ik werkte namelijk in een ziekenhuis in het belegerde gedeelte."

Negen maanden lang hoorde de familie niets van hem. "We leefden negen maanden lang in angst, mijn moeder en ik. We waren bang dat de regering hem zou vermoorden. We wisten niet waar hij was. We legden contact met onze familieleden in het andere gedeelte van de stad om informatie te krijgen, maar zij konden ons niets vertellen."

Na die maanden kwam zijn broer vrij. "Hij heeft elke soort van doodsangst daar gehad. Bij zijn vrijlating hebben ze geen excuses aangeboden, niet gezegd dat zijn familie niet uit terroristen bestond. We hebben meer dan 7000 Syrische pond (12 euro) moeten betalen zodat hij van het ene gedeelte van de stad naar ons gedeelte kon komen."

Hij leeft nu elke dag in angst. "Mijn broer, maar ook ik, kunnen niet alleen gearresteerd worden, we kunnen ook vermoord of gemarteld worden, omdat ik bekend sta als terrorist. Daarom gaan we nooit naar de gebieden die in handen zijn van het regime."

Modar en zijn broer hebben de gruwelijkheden in Aleppo tot op heden overleefd, maar Modars zus niet.

Mijn zus, die nu op een betere plek is

"Mijn zus kwam in 2012, toen ze 23 was, in hetzelfde ziekenhuis als ik werken. Ons ziekenhuis had al meerdere luchtbombardementen doorstaan, dus we waren er gewend aan geraakt. Tot die ene dag."

"Tien dagen ervoor was ze getrouwd. Ze was heel blij ondanks alle moorden en luchtbombardementen, want we waren inmiddels gewend geraakt aan het leven met bloed en de dood."

Een bombardement raakte het ziekenhuis. Modars zus overleed. "Het was een verschrikkelijke dag voor ons, maar ik denk dat het een goede dag voor haar was. Ze kon eindelijk naar Allah en een nieuw leven beginnen."

De dag erna ging Modar zijn zus begraven, samen met zijn familie. "Na de begrafenis gingen we naar huis. Mijn moeder vroeg; waar is je zus? Waar is ze?! Mijn vader antwoordde daarop dat Allah geeft en Allah neemt. Mijn moeder geloofde hem niet. Ze bleef maar schreeuwen. Het heeft drie maanden geduurd voordat ze pas doorhad dat ze haar dochter nooit meer zou zien."