Kobani brengt geen verlichting voor vluchtelingencrisis
Door correspondent Lucas Waagmeester
De week waarin de Syrische stad Kobani werd heroverd op strijders van IS, was ook de week waarin Turkije het grootste vluchtelingenkamp opende sinds de oorlog in Syrië begon. Een militair succesje brengt nog geen verlichting voor de vluchtelingencrisis in Turkije.
Langs de Syrische grens zijn de afgelopen jaren tientallen kampen gebouwd. Het gloednieuwe Suruc-kamp, vlak aan de grens bij Kobani, kan 35.000 mensen herbergen. "We plannen inmiddels voor de lange termijn", zegt manager Mehmethan Ozdemir. "Zolang deze mensen hier moeten blijven, zullen wij er voor ze zijn."
Anderhalf miljoen
Turkije kreeg kort geleden kritiek van Amnesty International. De opvang van vluchtelingen zou te chaotisch en te traag verlopen, maar de Turkse regering wijst die kritiek af. In tegenstelling tot veel Europese landen doet Turkije tenminste iets om vluchtelingen een plek te geven. De Turken hebben inmiddels meer dan anderhalf miljoen Syriërs binnen de grenzen.
Kampmanager Ozdemir bevestigt dat. "Wij beschouwen de Syrische vluchtelingen als onze gasten. We hebben hier alles wat ze nodig hebben: scholen, een winkel, recreatieruimtes, sportaccommodaties, cursuslokalen."
Naar schatting twintig procent van de Syriërs in Turkije is inmiddels ondergebracht in kampen. De rest is uitgewaaierd over het hele land en zoekt z’n eigen weg.
Het nieuwe Suruc-kamp is vooral gebouwd voor vluchtelingen uit Kobani. Kilometers verderop, langs de weg richting de grens bij Kobani, ligt een veel kleiner kamp. Het werd afgelopen september in alle haast opgetrokken toen IS de Syrische grensstad overrompelde. Er kwamen in een paar dagen tijd tienduizenden vluchtelingen de grens over.
Het kampje wordt nu weer ontruimd, tientallen families staan hun huisraad in vrachtwagens te laden. “Je denkt misschien dat we teruggaan naar Kobani, maar dat is niet zo,” zegt Ali, die hier eind september met zijn vrouw en 10 maanden oude dochtertje aankwam.
Overplaatsing
“We worden meegenomen naar het grotere kamp. Dat wil ik helemaal niet, want ik wil terug naar Kobani. Maar dat mag nog niet.” Het idee dat hij juist in deze week wordt overgeplaatst naar een nieuw kamp, dat is gebouwd voor een langer verblijf, maakt hem ongeduldig.
"Kobani is heroverd, we zouden nu richting de stad moeten gaan. Maar we worden alleen maar verder weg gebracht. Ik zet liever zo’n tent neer op mijn eigen grond, zodat ik weer kan beginnen met leven."