Lawson Craddock bereikt zwaar gehavend de finish van de eerste etappe

Gebroken schouderblad? Craddock koerst door en zamelt tienduizenden dollars in

Wielrennen is heroïek. Sneeuwetappes, botbreuken. Hoe erger, hoe beter. Het verhaal van Lawson Craddock past perfect in dat plaatje. De Texaan rijdt rond in de Tour met een gebroken schouderblad, een indrukwekkend staaltje doorzettingsvermogen dat hem al meer dan vijftigduizend dollar opleverde voor het goede doel.

Craddock, knecht van Rigoberto Urán bij Education First, ging al in de eerste etappe onderuit. De 26-jarige renner bereikte de finish besmeurd met bloed. En dus met een breukje in zijn schouderblad. Maar opgeven? Geen optie.

"Ik heb het gevoel dat ik elke dag een stap kan zetten in mijn herstel. We hebben er zo veel werk in gestopt. Dinsdag was een serieuze test. Ik ben heel blij dat ik die doorstaan heb", aldus Craddock, doelend op de eerste heuveletappe van dit jaar. "Ik hoop een dezer dagen wat te kunnen bijdragen aan het team."

Tot nu toe lukt dat niet echt. Craddock ploetert zich piepend en krakend een weg naar betere tijden. Voorlopig staat hij na etappe zes stijf onderaan in het klassement. De achterstand op nummer voorlaatst Marcel Kittel bedraagt dik veertien minuten.

Craddock zit scheef op zijn fiets, maar volgens de teamdokter van Education First zet hij zijn gezondheid op de lange termijn niet op het spel. Dus rijdt de Amerikaan door. In het peloton is begrip voor zijn vechtersmentaliteit.

Luis León Sánchez

Laurens ten Dam, die zelf de Tour van 2015 uitreed met een schouder uit de kom, haalt het voorbeeld van Luis León Sánchez aan. "Sánchez viel in 2012 in de eerste rit en brak iets in zijn pols. Verhoeven (destijds ploegleider van Rabobank, red.) stopte hem twee weken achter in het peloton weg en in de laatste week won hij een rit en had hij er zelfs zo twee of drie kunnen winnen."

"Het herstel kan miraculeus zijn", weet Ten Dam. "En achter in het peloton kun je, zeker als klassementsrenner, energie sparen. Sánchez zat gewoon twee weken lang te chillen, liet zich op tijd lossen en reed om alle valpartijen heen. En de laatste week vloog hij in de rondte."

"De Tour is maar één keer per jaar", valt Koen de Kort hem bij. De Kort was in 2014 en 2015 ploeggenoot van Craddock bij Giant-Shimano en Giant-Alpecin. "Als je er zo veel training in hebt gestopt - ik ben nu ook alweer twee maanden van huis - dan zeg je niet zomaar: het doet een beetje pijn, ik ga naar huis."

Begrip genoeg dus. Maar of het doorrijden van Craddock verstandig is, moet blijken. "Misschien is het wel een idee om een neutrale arts te hebben, die kijkt of het nog verantwoord is om te starten", oppert De Kort.

"Die moet wel een beetje kunnen meedenken, dus niet van: je hebt een paar schaafwonden, ga maar naar huis. Maar met gebroken botten rondrijden... Wat is nog wel en wat is niet meer verstandig?"

Goede doel

Wat Craddock bereikt met zijn urenlange afzien? Geen sportief succes, gezien zijn klassering in het algemeen klassement. Wat wel? Duizenden dollars voor het goede doel. Craddock doneert na elke etappe die hij uitrijdt honderd dollar aan een wielerbaan in zijn woonplaats Houston. En riep anderen op dit ook te doen.

Met succes. Inmiddels is al meer dan vijftigduizend dollar opgehaald, een bedrag dat nog altijd oploopt...

Bloedende Craddock doet rugnummer 13 eer aan

Deel artikel:

Advertentie via Ster.nl