Nooit meer poptempel De Kuip: dit waren concerten om nooit te vergeten

Overweldigend. Kippenvel. Tranen. Platgedrukt. Helemaal verregend. Beste stadion voor concerten. Zoals in de Kuip is het nergens. Het zijn reacties die we nooit meer zullen horen. Grote concerten in De Kuip worden verleden tijd. Er gaan duizenden woningen bij Stadion Feyenoord gebouwd worden, door geluidsoverlast mogen er dan geen concerten meer gehouden worden. In dit eerder verschenen verhaal van Rijnmond blikten muziekliefhebbers terug op de vele onvergetelijke live-optredens.

Het is 45 jaar geleden dat Bob Dylan samen met Eric Clapton optrad in het stadion. Dat concert, op 23 juni 1978, is het allereerste grote stadionconcert in Rotterdam. In de jaren daarna komen tientallen internationale topacts naar De Kuip. Een oproep van Rijnmond om herinneringen aan die concerten te delen, levert duizenden reacties op.

Aan het concert van Bob Dylan, heeft Ria Ram mooie herinneringen: "Omdat we vlakbij de Kuip woonden, wandelde ik met een vriendin naar het stadion. We hadden geen kaartjes maar wilden gewoon sfeer proeven." Zo rond half tien/tien uur komen ze aan bij het stadion: "De poorten en deuren van de Kuip stonden open, hoe kan dat nou?", vraagt Ria Ram zich af.

De twee vriendinnen zien hun kans: "Wij liepen zo naar binnen en dachten nog meteen in ons nekvel gegrepen te worden. Niet dus. Zodoende hebben we nog tot na elf uur het concert kunnen bijwonen, geweldig!"

Het lezen van alle herinneringen brengt je terug in de tijd. Naar de tijd van 'de hele nacht doorhalen om bij de VVV een kaartje te kopen', zoals Erik van der Waal mailt. "Ouderwets een nummer op je hand voor wie wanneer aan de beurt is", herinnert hij zich. Hij smokkelt een wegwerpcamera mee naar binnen bij het concert van Metallica. In die tijd is fotograferen verboden. Fotograferen en het rolletje laten ontwikkelen en afdrukken. Ook dàt past in het beeld van de jaren '80 en '90.

Van der Waal is dus bij Metallica, hij is dan 14 jaar: "De Kuip was ruim op tijd open, we staan op het veld. Terwijl we in de zon zitten is er nog een soundcheck. Oordoppen? Daar heeft nog niemand van gehoord. Bij de drums wapperen onze haren heen en weer door de luchtdruk. Terwijl we toch halverwege het veld zaten."

Marcel Mulhuyzen ziet alle concerten die de Rolling Stones in De Kuip hebben gegeven. "In 1982 ging ik naar het VVV-kantoor op het Stadhuisplein om te vragen wanneer de voorverkoop begint." En die blijkt dan net begonnen. "De dame achter de balie zei: ‘wilt u kaarten voor vrijdag 4 juni of zaterdag 5 juni?’ Ik kocht veldkaarten voor beide shows, 40 gulden per stuk." Omdat de twee concerten snel uitverkocht zijn, komt er een derde op woensdag 2 juni.

"Ik weer naar het Stadhuisplein, mijn geld was bijna op dus was ik genoodzaakt een kaartje voor vak RR op de tweede ring voor f32,50 te kopen." Zijn eerste keer Stones in De Kuip ziet hij dus vanaf de tweede ring. "In die tijd waren er nog geen videoschermen, dus ik zat twee uur lang naar piepkleine poppetjes te kijken, omdat het podium helemaal aan de andere kant stond. ‘Is dit het nou’ dacht ik toen." Dat komt ruimschoots goed als hij de twee volgende concerten op het veld staat: "Ik stond rechts vooraan bij het podium en zag mijn helden van dichtbij."

In mei 1990 is Mulhuyzen er weer als de Rolling Stones in De Kuip staan. En als de band in 1995 opnieuw naar Rotterdam komt, is hij er ook. Eén van de twee avonden in augustus '95 wordt het beste optreden van de Stones dat hij ooit heeft gezien: "Zag ze in Duitsland, Engeland, Ierland, Frankrijk en zelfs in Honolulu, Hawaii, maar die show op 30 augustus 1995 zal mij altijd bijblijven. Het miezerde een beetje, er werd veel gerookt in het stadion en dat beeld gaf zo’n aparte sfeer. Bovendien speelden zij mijn favoriete Stones-nummer Dead Flowers en daarna een ander prachtsong Faraway Eyes. Zo mooi dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg." Ook de laatste keer dat de Stones naar het Rotterdamse stadion komen, in augustus 2003, is Mulhuyzen er allebei de avonden bij.

Ook Sjoerd de Roos bewaart mooie herinneringen aan de Rolling Stones in 1982. Voor een kaartje hoeft hij weinig moeite te doen: "Het VVV-kantoor was destijds gevestigd in ons huis. Ik had het eerste kaartje van de rol, kaartnummer 00001." Vanuit zijn woonplaats Hoorn gaat hij met een vriend naar Rotterdam. Het wordt niet alleen hun eerste concert, maar ook hun eerste keer in De Kuip:

"Het was een geweldig concert. Voor veel mensen van mijn generatie was dit de eerste keer dat ze The Stones live zagen. Later heb ik ze nog een aantal keer gezien, ook in De Kuip, maar die eerste keer blijft toch de mooiste."

Buiten De Kuip op de trappen luisteren

De Rolling Stones in 1982 staan ook in het geheugen van Louis Groenewout gegrift. Hij is er drie keer bij: "Voor het eerste concert had ik geen kaartje kunnen bemachtigen en heb ik buiten voor De Kuip op de trappen gezeten."

De twee volgende avonden is hij binnen. "Tijdens de eerste ben ik helemaal naar voren gelopen en tot aan de hekken gekomen. Die dag en dat concert was voor mij een van de beste belevenissen. Tijdens het tweede concert ben ik achterin op het veld gebleven om overzicht te kunnen hebben. De belevenis was er niet minder om."

Carola Nieuwenhuis is nog jong als zij voor het eerst een concert bezoek. Haar 15 jaar oudere broer regelt de kaarten voor Rod Stewart: "Een geweldige performance van Rod en natuurlijk het nooit te vergeten moment dat hij in zijn Feyenoord shirt on stage kwam en ballen het publiek in schopte! Mooie herinneringen!", blikt Carola terug.

'Om nooit te vergeten'

"In 1990 maakte ik het geweldige concert van Tina Turner mee", mailt de nu 77-jarige Ite Vink. "Wat was dat geweldig. Haar stem en het totale optreden, zij dansend op die loopband boven het publiek. Zó top! Echt om nooit te vergeten, zie het nu weer voor me."

Ook Bas van de Wiel ziet Tina Turner live in Stadion Feijenoord. Hij was toen veertien jaar: "Mijn eerste stadionconcert ooit was in De Kuip. En zoiets vergeet je nooit. Het maakte een gigantische indruk. De 'oude' Kuip, nostalgisch, je vertelt je kinderen erover, en je kon met veertien jaar de hele wereld aan." Het kaartje van het concert heeft hij nog altijd.

Shobha van den Engel is pas zeven jaar oud als zij voor het eerst naar een concert in de Kuip gaat: "Ben inmiddels ook al behoorlijk vaak in de Kuip geweest voor concerten, maar de enige die mij altijd zal bijblijven is die van Madonna in 1987. Als klein meisje van zeven jaar mocht ik destijds aan de hand van mijn vader mee naar haar concert. Er zijn helaas geen foto’s van, maar de herinnering blijft."

Rob Wesselink noemt het concert van Michael Jackson in juni 1985 als zijn meest memorabele. De kaartjes heeft hij gewonnen via een slagzinwedstrijd van een automerk. Samen met zijn zus gaat hij naar het concert van de King of Pop: "Kort en goed: het beste popconcert dat ik ooit heb gezien! Bij de eerste drie à vier nummers ging het nog wat stroef, maar daarna was het twee uur genieten. Blijkbaar was iedereen na afloop helemaal flabbergasted. Want toen de band was uitgespeeld, was het muisstil."

De liefde gevonden

Wim Kevenaar heeft nog een hele rits concertkaartjes. Hij heeft ze altijd bewaard. Herinneringen heeft Kevenaar ook genoeg. In 1985 gaat hij een dag voor zijn 21e verjaardag naar Bruce Springsteen. Tijdens het concert op 13 juni ontmoet hij zijn echtgenote. "We zijn nog altijd bij elkaar."

Kevenaar gaat ook naar Madonna, U2, David Bowie, Genesis en Tina Turner. Aan het vanwege het slechte weer gestaakte optreden van Prince in 1990, heeft hij levendige herinneringen: "Dat leverde wel kolderiek taferelen op. Prince zijn danspasjes gingen mis. Ook nam hij een aanloop met zijn microfoon en maakte een soort sliding, waar John de Wolf jaloers op moet zijn geweest. Hij kwam via de piano en de gitarist nog net tot stilstand tegen een van opgestapelde speakers. Niet veel laten gaf hij er de brui aan."

Ronald Kool was ook bij dat concert van Prince: "Het begon al snel te regenen en op één of andere manier wisten wij vuilniszakken te regelen. Het regende echter zo godsgruwelijk hard dat wij ondanks onze van vuilniszakken gemaakte regenkleding binnen de kortste keren toch zeiknat waren geregend. Dat mocht de pret niet drukken. Het concert begon en Prince liet zich aanvankelijk niet afschrikken door het slechte weer. Maar na een uurtje bleek dat His Royal Badness door de extreme regenval op het podium onder stroom bleek te staan of daar in elk geval bang voor was. Einde concert!"

Het binnensmokkelen van wegwerpcameraatjes lukt aardig wat mensen, maar Arne van der Zande pakt het anders aan. In de jaren '80 en '90 is hij actief als amateurfotograaf en woont veel concerten bij. Niet als officiële fotograaf met een accreditatie, want die mogen alleen de eerste drie nummers fotograferen. Hij koopt gewoon een kaartje voor het concert.

Van der Zande heeft een manier gevonden om zijn camera met 300mm lens het stadion binnen te krijgen: "Die plakte ik onder mijn bovenarm en ik had een leren jasje met vlindermouwen. Dan stopte ik m'n binnenzakken vol met zware spullen. Als ze die gehad hadden, voelden ze niet verder. Of ik nam nog een klein cameraatje mee. Dat pakten ze dan af en dan kon ik door."

Het is de tijd van rolletjes in de camera en foto's laten afdrukken: "In die tijd had je geen digitale camera met autofocus, je moest zelf scherp stellen en met die fotorolletjes kon je niet eindeloos fotograferen." Fans die hem zagen fotograferen, wilden zijn foto's kopen en uiteindelijk heeft hij er 'goed geld aan verdiend'. "Er waren ook winkels in Rotterdam die molentjes hadden staan met mijn concertfoto's.