Naomi bezingt en beschrijft haar traumatische ervaringen met jeugdzorg: "liefde en aandacht gemist"

Naomi (Aurora) van den Brom uit Kampen, nu 26 jaar, heeft een verleden dat leest als een aangrijpende roman. Haar jeugd was allesbehalve makkelijk. Naomi belandde in de wirwar van jeugdzorg, waar ze als jong meisje en tiener talloze omzwervingen maakte door pleeggezinnen en jeugdinstellingen. De ervaringen die ze daar opdeed, waren allesbehalve positief. Naomi wil nu met haar boek "Aurora" en het lied "Eindeloze Tranen" aandacht vragen voor de schrijnende problemen binnen de jeugdzorg.

"Ons gezin bestaat uit vijf kinderen en het was van jongs af aan niet makkelijk thuis," vertelt Naomi. "Mijn vader was een alcoholist en kon niet goed voor ons zorgen." Toen haar moeder overleed aan kanker, werd ze op achtjarige leeftijd uit huis geplaatst. "Mijn vader kon de zorg niet op zich nemen. We werden als kinderen verspreid over het hele land. Ik ging in eerste instantie naar mijn tante, maar toen mijn vader overleed kon die de zorg voor mij niet meer aan en nam jeugdzorg het over. Daar ging het mis," vervolgt ze.

Pijnlijk

"Het ging in de die instellingen van kwaad tot erger," vertelt Naomi. "Als je lastig was of niet luisterde, kreeg je straf. Er werd niet geluisterd, niet gevraagd waarom je zo deed." Haar verhaal is doorspekt met pijnlijke herinneringen aan misbruik en slechte behandeling. Als tiener, toen ze suïcidaal en destructief werd en zichzelf ook begon te snijden, wrd ze meerdere keren opgesloten in een isoleercel. "Daar zat ik dan, een uur lang in een koude betonnen cel met slechts een betonnen blok en een wc erin." Ze begrijpt dat ze er zat voor haar eigen veiligheid, "maar wat is veilig als je als kind niet gehoord wordt en er zo heftig met je om wordt gegaan?”

Eenzaam en wanhopig

Naomi beschrijft in het boek de gevoelens van eenzaamheid en wanhoop die haar jeugd van haar achtste tot zeventiende kenmerkten. "Wat ik het meest gemist heb, was een beetje liefde en aandacht, zoals dat in een normaal gezin ook gaat. Iemand die naar je omkijkt, met je praat en vraagt wat er aan de hand is. Waarom doe je zo? En hoe kunnen we je helpen om die problemen en trauma's aan te pakken."

Het gebrek aan aandacht en samenhang in de zorg ligt volgens haar ten grondslag aan de misstanden in de jeugdzorg. Ze hoopt dat haar boek en lied bijdragen aan meer begrip en aandacht voor de problemen. “Dat mensen weten dat er zo wordt omgegaan met kinderen op die plekken, en dat het allemaal niet zo mooi is als het lijkt. En dat instellingen zich ook meer afvragen doen wij ons werk wel goed? En hoe kunnen we die kinderen beter helpen door toch een vorm van meer liefde, aandacht en begrip.”

Samenwerking binnen de jeugdzorg

Ze nuanceert haar slechte ervaringen door te stellen dat er natuurlijk ook veel goede dingen in de jeugdzorg gebeuren.

"Ze zijn echt niet allemaal slecht. Er zijn ook orthopedagogen, managers en mensen die wel het gesprek met je aangaan. Alleen het is een samenwerking van, en als die samenwerking ontbreekt dan krijg je die misstanden in de zorg en dan moet je de groep sluiten. Als je kinderen namelijk niet kan geven en bieden wat ze nodig hebben, dan moet je je als instelling afvragen of je wel geschikt bent om dit werk te doen.”

Gelukkig kwam er in Naomi's leven een keerpunt dankzij de zorg en ondersteuning van Berry Wagterveld, directeur van Wagterveld Zorg in Kampen. Op zeventienjarige leeftijd nam Berry Naomi onder zijn hoede en bood haar onderdak, werk en, bovenal, veel aandacht voor haar problemen. Dit gaf Naomi de kans om aan een nieuwe toekomst te bouwen. "Berry heeft me nooit laten vallen, is altijd dat gesprek aangegaan. Hoe lastig ik ook af en toe nog kon zijn. Hij is er altijd geweest."

Misstanden

Germaine Rook, medewerker bij Wagterveld Zorg, vertelt hoe hun organisatie te werk gaat en waarom het verhaal van Naomi niet uniek is. "Helaas zien we dit soort verhalen dagelijks. Jongeren die tussen wal en schip vallen binnen de jeugdzorg komen vaak bij ons terecht. Het huidige zorgsysteem zit vast, er is te weinig personeel en te weinig tijd om echt persoonlijke aandacht te geven."

Wagterveld Zorg pakt het anders aan. "Wij laten alle systemen los en kijken naar de persoon die voor ons staat. We zorgen eerst voor rust door te voorzien in basisbehoeften zoals wonen, werk en gezonde voeding. Vanuit die stabiliteit kunnen we verder kijken naar wat iemand echt nodig heeft om goed mee te doen in de maatschappij," legt Germaine uit.

Aandacht en liefde

Naomi's verhaal is een krachtig voorbeeld van hoe persoonlijke aandacht en zorg het verschil kunnen maken. "Wat ik mooi vind aan haar verhaal is dat het de zwakheden van het zorgsysteem blootlegt en ons de kans geeft om daarvan te leren," zegt Germaine. "Met een beetje liefde en begrip had Naomi's jeugd er heel anders uit kunnen zien."

Nu gaat het goed met Naomi. Ze is moeder van een zoontje, woont zelfstandig en gaat naar school. Ze hoopt dat haar boek en lied mensen zullen laten inzien hoe belangrijk het is om naar kinderen te luisteren en hen met respect te behandelen. "Iedereen verdient een veilige plek en een beetje liefde."

Naomi's moed om haar verhaal in het boek te delen en haar creatieve muzikale uitlaatklep te gebruiken als een roep om hulp, maakt haar een krachtige stem voor verandering. Haar boek en lied zijn niet alleen een manier om haar eigen trauma's te verwerken, maar ook een oproep aan de maatschappij om beter te zorgen voor de kwetsbare kinderen die in het jeugdzorgsysteem terechtkomen.