EPA De Amerikaanse hulpverleenster Kayla Jean Mueller. dinsdag 10 februari 2015, 21:57
Kayla Mueller: 'Ik breek niet en ik zal niet toegeven' Het Witte Huis bevestigde het vandaag : Kayla Mueller, die was ontvoerd door Islamitische Staat, is niet meer in leven. Ze zou volgens de terreurgroep zijn omgekomen bij Jordaanse bombardementen, maar volgens de Amerikanen is het lastig om uit te zoeken hoe en wanneer het precies is gebeurd.
Haar familie leeft al maanden in onzekerheid, maar in de lente van 2014 kregen ze deze brief, die ze vandaag met de rest van de wereld delen:
Iedereen, als jullie deze brief ontvangen betekent het dat ik nog steeds gevangen ben, maar dat mijn medegevangenen (vanaf 11/2/2014) vrijgelaten zijn. Ik heb ze gevraagd om contact met jullie op te nemen en deze brief te sturen. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Weet alsjeblieft dat ik op een veilige locatie ben, totaal ongedeerd en gezond (ben zelfs wat aangekomen). Ik word met veel respect en vriendelijkheid behandeld. Ik wilde jullie een goed doordachte brief sturen (maar ik wist niet of mijn medegevangenen binnen een paar dagen, of maanden zouden vertrekken, waardoor ik beperkt de tijd had) Ik kon niet anders dan deze brief alinea per alinea te schrijven; alleen al door de gedachte aan jullie breek ik in tranen uit. Als je al zou kunnen zeggen dat ik 'geleden' heb tijdens deze hele ervaring, dan is dat alleen omdat ik weet hoeveel leed ik jullie heb laten doorstaan; Ik zal jullie nooit vragen mij te vergeven, omdat ik geen vergiffenis verdien.
Twitter @Acosta Kayla en haar moeder De medegevangenen over wie ze schrijft, zijn drie vrouwen van Artsen Zonder Grenzen die kort bij haar waren. Die werden op een gegeven moment vrijgelaten.
Ik herinner me dat mama altijd zei dat God uiteindelijk de enige is die er echt voor je is. Ik ben in een stadium waarin ik mezelf, in elke zin van het woord, overgeef aan onze Schepper omdat er letterlijk niemand anders was....en door God en door jullie gebeden voel ik me teder geborgen in een vrije val. Ik heb het licht in de duisternis gezien en ik heb geleerd dat je zelfs in een gevangenis vrij kunt zijn. Ik ben dankbaar. Ik ben tot het inzicht gekomen dat in er in elke situatie iets goeds te vinden is, je moet er alleen naar zoeken. Ik bid elke dag dat jullie op zijn minst ook een bepaalde nabijheid hebben gevoeld en dat jullie je ook aan God hebben overgegeven. En dat jullie een liefdevolle band hebben gevormd en steun hebben gevonden in elkaar.... Ik mis jullie zo erg. Het voelt alsof ze me al 10 jaar van jullie scheiden. Ik heb al heel wat lange uren na kunnen denken, ik denk aan alle dingen die nog met Lex wil doen, onze eerste kampeervakantie met de familie, onze ontmoeting op het vliegveld. Ik realiseer me nu, in jullie afwezigheid en op 25-jarige leeftijd, pas wat voor plaats jullie in mijn leven hebben.
De 26-jarige hulpverlener Kayla werkte in India, Israël en Palestina. In eigen land hielp ze overdag in een aids-kliniek en 's avonds in een blijf-van-mijn-lijf-huis. In 2012 vertrok ze naar Turkije om Syrische vluchtelingen te helpen.
Op een dag reed ze met een vriend naar Syrië en werd ze ontvoerd.
Jullie zijn allemaal een geschenk. Ik heb aan jullie te danken wie ik wel, en niet geworden ben. Jullie zijn mijn leven, mijn familie, mijn steun. IK WIL NIET dat mijn vrijlating jullie verantwoordelijkheid wordt. Als er een andere optie is, pak die dan, zelfs als het dan langer duurt. Dit had nooit jullie last moeten worden. Ik heb deze vrouwen gevraagd jullie te steunen; vraag hun alsjeblieft om advies. Als jullie het nog niet gedaan hebben, dan kan (DOORGESTREEPT) contact opnemen met (DOORGESTREEPT), want die heeft een bepaalde ervaring met dit soort mensen. Niemand had kunnen weten dat het zo lang zou duren, maar weet dat ik hier ook vecht op de manier waarop ik dat kan en ik heb nog heel wat vechtlust in me zitten. Ik breek niet en ik zal niet toegeven, hoelang het ook duurt. Ik heb een paar maanden geleden een lied geschreven met daarin: "Het stukje van mij dat het meeste pijn doet is ook wat mij 's ochtend uit bed krijgt, zonder jouw hoop zou er niets meer over zijn..." Oftewel: De gedachte aan jouw pijn doet me zeer maar de gedachte dat wij ook weer samen komen, geeft me kracht. Wees alsjeblieft geduldig, geef je pijn aan God. Ik weet dat jullie willen dat ik sterk blijf. Dat is precies wat ik aan het doen ben. Wees niet bang voor mij, ga door met bidden, zoals ik dat ook zal doen. En als God het wil, zijn we snel weer samen.
Alles wat ik heb,
Kayla
