Een opera maken met twintig daklozen is vragen om problemen. Althans, die gedachte wordt opgeroepen in de documentaire The Disciples - een straatopera.
In de documentaire volgen we de leden van dak- en thuislozenkoor De Straatklinkers achter de schermen, anderhalf jaar lang. Zij zingen en acteren in een opera een aangedikte, criminele versie van zichzelf. In ruil daarvoor krijgen ze per dag 10 euro en drie maaltijden.
De repetities gaat niet zonder slag of stoot: we zien veel spanning tussen de daklozen en de filmploeg. De daklozen voelen zich in een hokje gestopt en de regisseur is geïrriteerd: waarom kunnen de daklozen niet gewoon op tijd komen en hun teksten leren?
"Je bent een ontzettende lul, je manipuleert ons, weet je dat?", is het verwijt van een van de daklozen aan regisseur Ramón Gieling tijdens een van de aanvaringen op de set. "Je maakt van ons een karikatuur. Daar ben ik echt zat van."
Lef
Maar Gieling vindt het juist belangrijk om deze mensen, inclusief deze conflicten, aan een groter publiek te laten zien. Want zij die een 'onverantwoord leven lijden', zoals daklozen: het trekt Gieling. Hij wil laten zien dat dit leven een bepaald soort lef vereist.
"Het is een even heftige als bijzondere club mensen", aldus Gieling. "Fascinerend, want ze zijn anders dan wij stervelingen en ambitieuze mensen met een gezin, een huis en een baan: bij ons zitten er altijd filters voor. In het werk, in het menselijke contact. Dat is in zekere zin bij deze mensen afwezig."
En dat merk je ook als ze voor de camera staan. "Als je de film ziet, zie je dat de camera voor hun ook niet echt aanwezig is. Het maakt ze niet uit, en dat is interessant."
Gieling behandelt de artiesten niet anders dan anders. "Als ik ze als daklozen had behandeld, had ik de opera niet kunnen maken. We hebben voortdurend de lat hoog gelegd."
En dat heeft gewerkt, denkt de regisseur. "Ik denk dat dat interessant en goed voor ze was. En uiteindelijk beantwoordden ze ook aan al mijn eisen over hoe ik vond dat de opera eruit moest komen te zien."
