De foto waarop Kim Phuc centraal staat, kent bijna iedereen. De Vietnamese rent in 1972 naakt en huilend over straat, nadat haar dorp is getroffen door een luchtaanval met napalm. Ze draagt nog steeds de littekens van de gebeurtenis die haar leven voorgoed veranderde.
Als negenjarig meisje is Kim met een groepje kinderen aan het spelen, als ze Zuid-Vietamese soldaten hoort roepen. "Wegrennen!" De tempel, waar ze dichtbij staan, wordt gebombardeerd.
"Eerst was er het vliegtuig, heel luid en dichtbij. Het liet vier bommen vallen, zag ik. En ik hoorde ze vallen. Daarna was er overal vuur om me heen. Mijn kleren verbrandden en ik zag dat mijn linkerarm in brand stond. Ik probeerde de vlammen van mijn arm af te vegen en raakte zo ook gewond aan mijn rechterhand."
Kim ontsnapt uit de vuurzee en komt haar broertjes en wat andere familieleden tegen. Samen met een aantal soldaten zetten ze het op een rennen. Onderweg komen ze fotografen tegen, waaronder Nick Ut, die haar vastlegt op beeld. Een van de foto's wordt later wereldberoemd. Dat er foto's werden gemaakt, kan Kim kan zich niet meer herinneren. "Ik kon alleen maar rennen en huilen. Ik was doodsbang en in shock."
Een jaar na de aanval ziet Kim de foto voor het eerst. "Ik vond het vreselijk en schaamde me enorm. Waarom was ik naakt? Iedereen had toch kleren aan? Ik was nog maar een klein meisje." Pas later beseft ze de impact van de foto, die dan als anti-oorlogpropaganda wordt gebruikt. Nu ziet ze de foto als een "krachtig geschenk". "Geen enkel kind mag zo lijden." Volgens Kim heeft de foto invloed gehad op het beëindigen van de Vietnamoorlog.
Tijdens de aanval loopt Kim derdegraads brandwonden op haar rug en armen op. Ze ligt daarna een jaar in een Vietnamees ziekenhuis. In 1984 wordt ze geopereerd in Duitsland. Ondanks die operatie heeft ze nog altijd gezondheidsproblemen. "Nog steeds heb ik elke dag pijn. Maar de laatste drie jaar krijg ik laserbehandelingen, daardoor wordt het minder."
Kim Phuc woont inmiddels al jarenlang in Canada: op de terugreis van haar huwelijksreis verlaat Phuc met haar man het vliegtuig tijdens een tussenlanding in Canada. Ze vragen daar politiek asiel aan. Inmiddels hebben ze twee zonen en een kleinkind.
Ze heeft in Canada een eigen stichting opgericht: de Kim Foundation. De stichting helpt kinderen die slachtoffer zijn geworden van oorlogen. Ook hoopt ze met haar boek over haar leven, Het napalmmeisje, meer bewustzijn te creëren. "Mensen kunnen van mijn verhaal leren. In plaats van te klagen, tel ik mijn zegeningen."
