Het is een van de juweeltjes van het Internationale Documentaire Festival IDFA in Amsterdam: De kinderen van juffrouw Kiet. Gedurende een schooljaar volgt de film een migrantenklasje van een basisschool in Brabant. De verschillen tussen de kinderen hadden niet groter kunnen zijn.
Hun leeftijd, achtergrond, geloof, taal en niveau zijn zeer verschillend. Maar één ding hebben ze gemeen, ze zijn vluchteling. Geen makkelijke formule, maar juf Kiet loodst ze met eindeloos geduld door dat eerste moeilijke jaar. Van complimenten houdt ze niet. "Ik doe gewoon mijn werk."
"Wat ik belangrijk vind aan de film is dat deze kinderen weleens positief in het nieuws mogen komen. We kennen allemaal de negatieve berichtgeving", zegt juf Kiet, die in het dagelijkse leven Kiet Engels heet.
"Het zijn kinderen van vluchtelingen die het moeilijk hebben gehad. Ik vind het belangrijk dat ze zich veilig voelen in de klas. Pas dan kun je ze bereiken."
Een belangrijke regel in de klas van juf Kiet is dat de kinderen Nederlands moeten spreken. Voor de kinderen die er net zijn is dat vaak lastig. De 7-jarige Leanne kijkt met grote ogen naar juf Kiet en heeft geen idee waar het over gaat. Maar dat ze juf Kiet moet napraten om de letter 'm' te oefenen begrijpt ze meteen.
Enthousiast zoemt Leanne de letter 'm' mee met de juf. "Ik ben een soort acteur geworden", zegt Kiet Engels. "Ik beeld alles uit en gebruik veel gebarentaal. Dat werkt goed. En natuurlijk begrijp ik wel dat de kinderen onderling af en toe Arabisch spreken, ook al mag dat niet."
Hilarische momenten
In de film praat Jorj hardop Arabisch tegen zichzelf terwijl hij worstelt met rekenen. "Wie verlost me van deze juf? Waar heb ik aan te danken dat ik met de intelligentie van deze juf heb te maken?"
Voor de filmmakers moet de latere vertaling van het stiekem gesproken Arabisch een bron van vermaak zijn geweest. Het leidt tot hilarische momenten.
Een andere regel is dat jongens en meisjes van meet af aan naast elkaar moeten zitten, ook al willen ze dat eerst niet. Ze zijn het niet gewend. Engels: "Geloof, politiek, geslacht, het maakt niet uit. Het is één klas. Ik ga niks uit de weg. Ze zijn het niet gewend maar na een tijdje wordt het normaal."
Droom
Over de lovende recensies van de film wil juf Kiet niets horen. "Ik doe gewoon mijn werk", zegt ze. Juf Kiet gelooft in oplossingen op microniveau die veel kunnen bijdragen aan de integratie.
Zij leert de kinderen dat zij met dit onderwijs straks "het verschil kunnen maken", mogelijkheden hebben en vooral hun droom moeten najagen.
