Afscheid van Heumensoord

• Ellen Brans

  verslaggever
• 

  Christel Voorn

  redacteur binnenland

Heumensoord, het grootste asielkamp in Nederland, gaat de deuren sluiten. De asielzoekers moeten plaatsmaken voor deelnemers aan de Nijmeegse Vierdaagse. Op de omstandigheden in het kamp is veel kritiek geuit. Onder meer het totale gebrek aan privacy en de onzekerheid over de asielprocedure zouden schadelijk zijn voor de gezondheid en veiligheid van de bewoners.

Nieuwsuur spreekt met bewoners die afscheid nemen en zich klaar maken voor hun volgende locatie.

Eigen paradijs

De Palestijns-Syrische familie ElJechi is een half jaar in Nederland. Mohannad, Layla en hun twee zoontjes zitten nu in een noodopvang in Lelystad. Het is hun vijfde locatie. Vorige maand pakten ze voor de zoveelste keer hun spullen - maximaal twee tassen per persoon - en namen afscheid van de mensen in Heumensoord.

Het valt hen zwaar. Steeds opnieuw beginnen, vrienden maken, wennen op school, zonder te weten hoe lang ze kunnen blijven. Maar Mohannad blijft onverminderd positief. Zijn motto: "je moet je eigen paradijs creëren".

"Sommigen vragen zich af waarom wij hier in tenten moeten zitten. Ze vinden alleen maar dat ze pech hebben. Dit is geen pech. Dit is een kans, heel simpel", zegt Mohannad.

Een nul die niets kan

Ibrahim Haddad is 23 jaar en komt uit Syrië. Hij vluchtte met zijn 16-jarige broertje Elias naar Nederland. Het afgelopen half jaar in Heumensoord is hem zwaar gevallen. "Ik voelde me waardeloos. Een nul die niets kan. Het hele leven was slapen, wakker worden, eten en dan weer slapen. Ik was niet aan zo’n leven gewend. Syriërs zijn sociale mensen. We houden van het leven en zijn actief."

Elke avond dronk Ibrahim bier, om te vergeten en om in slaap te komen. Hij sliep met acht mensen in een ruimte, die met dunne wanden gescheiden was van de in totaal honderd mensen in zijn tent. De onrust en het gebrek aan privacy maakten hem somber. "De een wil opstaan, de ander wil slapen, een ander wil zingen, een ander wil zuipen. En iedereen wil zijn zin krijgen."

Via Facebook kwam Ibrahim in contact met paardenhouder Jaap Doedens. Ibrahim is dol op paarden en drie keer per week mocht hij helpen in de stallen en af en toe een stukje rijden. Daar voelde hij zich, naar eigen zeggen, weer mens. "Hier heb ik de indruk dat ik nuttig ben, en dat ik leef. Dat ik iets doe en dat ik beweeg. In plaats van onder die tent daar te zitten, en alleen maar te eten en te slapen."

Nu Heumensoord gaat sluiten, komt het drie wekelijkse paardenbezoek ook ten einde. Ibrahim hoopt ook in Groningen zijn draai te vinden, maar vindt het afscheid vreselijk: "There is only one mister Jaap."