Het was een verrassing vanjewelste vorig jaar: de aankondiging dat Amerika en Cuba na een halve eeuw van Koude Oorlog een nieuwe weg inslaan. Beide landen bleken toen al een tijd in het diepste geheim te onderhandelen over een einde aan de vijandigheden. En misschien zelfs over een einde aan het voor Cuba zo verlammende embargo.
Wat is er, exact een jaar later, bereikt? En wat vindt de Cubaanse gemeenschap in Amerika daarvan? Nieuwsuur spreekt met drie generaties Cubanen, in Miami Florida.
Embargo
Een jaar geleden beloofde de Amerikaanse president Barack Obama, na 56 jaar vijandige relaties, nieuwe diplomatieke betrekkingen aan te gaan met Cuba, dat vooral reikhalzend uitkijkt naar de opheffing van het embargo. Er zijn 2 miljoen Cubanen geëmigreerd naar de VS. Zij willen graag in Cuba familie opzoeken.
Ninoska Pérez, een Cubaanse journalist en kunstenares in Little Havana Miami, is nog niet erg optimistisch. "Meteen nadat er een akkoord met de VS was bereikt, zei Raúl Castro 'wij zullen niet veranderen'."
Als kind ontvluchtte Pérez het geweld van de Cubaanse revolutie. "Ik herinner me dat ik als kind op TV hoorde en zag dat een vuurpeloton mensen executeerde. Via schijnprocessen die meer weg hadden van een farce. Dictators veranderen meestal niet, ook al is het zijn broer. Wat er in Cuba gebeurt, is dat ze al 56 jaar mensen kapot maken", zegt Pérez.
Meer ruimte
Toch verandert er wat. Er zijn ambassades geopend, de besprekingen over commerciële vluchten tussen de VS en Cuba zijn bijna afgerond en er zijn eerste voorzichtige handelsinvesteringen.
"Elke dag krijgen de Cubanen meer ruimte om dingen te zeggen en te doen. Dat zegt niet dat Cuba al een vrij land of een vrije economie is. Maar dat eisen de Cubanen meer en meer. De regering beseft dat ze meer ruimte moeten geven, omdat ze de controle kwijtraken", zegt derde generatie Cubaan Raul Moas van Roots of Hope, een organisatie die Cubanen met elkaar verbindt.
"We willen jongelui aanspreken, die willen verandering en bouwen de toekomst van Cuba. We helpen ze elkaar te vinden en de buitenwereld, met technologie. We helpen ze een bedrijf opzetten en contact leggen met mensen uit het buitenland."
Maar volgens Pérez is er geen hoop zolang dat regime in Cuba nog in het zadel zit. "Want een jonge ondernemer zal toch zaken moeten doen met de regering."
Geweten
Voor tweede generatie Cubaan Nicolás Gutiérrez is het moeilijk. Hij voelt zich klem zitten tussen de eerste generatie gevluchte Cubanen en de jongeren die de toekomst rooskleurig en vol met kansen inschat.
"Ik zou heel blij moeten zijn, want dit opent deuren. Kansen. Maar tegelijkertijd kan ik het niet rijmen met mijn geweten. Als ik vergeet dat ik mijn eigen familie en mensen zoals wij heb zien lijden", zegt Gutiérrez, wiens familie alle bezittingen verloor tijdens de nationalisaties en vernietigingen door het Cubaanse regime.
"Hopelijk gaat het opheffen van het embargo gepaard met eisen die de reden waren voor het embargo: het onteigenen van Amerikaans bezit. Als we dat terzijde schuiven, dan keur je het gedane onrecht goed. Dan mogen de slechteriken houden wat ze hebben ingepikt."
