'Ik weet niet of ik mijn Russische vader ooit weer wil zien'

• Kysia Hekster

  Correspondent

"Drie dagen geleden heb ik alle contact met mijn vader Sergej verbroken", vertelt Liza Zimina. De 25-jarige Oekraïense IT-medewerker laat een foto zien waar ze samen op staan. "Dit is de laatste keer dat ik hem gezien heb in Moskou, op het Rode Plein." Zimina heeft, zoals een groot aantal Oekraïners, veel Russische familie.

Haar vader, grootmoeder en peetvader wonen in Moskou. Al voor de oorlog begon, waren de verhoudingen gespannen. "Mijn vader zei dat het allemaal onzin was, dat Rusland Oekraïne nooit zou binnenvallen. Toen zei ik nog tegen hem: oké, laten we het afwachten." Inmiddels is de situatie onhoudbaar geworden. Zimina's vader weigert te geloven dat het de Russen zijn die Oekraïne zijn binnengevallen.

"Door de Russische propaganda is hij er stellig van overtuigd dat het Oekraïense nationalisten zijn die vechten, dat alle berichten over de oorlog nep zijn, fake news."

Eerder ook al onenigheid

Zimina's ouders scheidden toen ze anderhalf was. Zij groeide op even buiten Kiev. Haar vader, die wijnen importeert, verhuisde terug naar Moskou. Iedere zomer bezocht ze hem. Ze hadden een goede band. Maar tijdens de annexatie van de Krim door de Russen, in 2014, en de afscheiding van de zelfbenoemde volksrepublieken Donetsk en Loegansk kregen Zimina en haar vader ook al onenigheid.

"Mijn vader zei dat die gebieden bij Rusland horen, dat Oekraïne er niets te zoeken had." Haar argumenten dat de Krim Oekraïens grondgebied is dat door de Russen bezet werd, nam hij niet serieus. De ruzie liep hoog op. Vier jaar lang praatten ze niet met elkaar. Maar toen haar vader een zoon kreeg, en zij dus een halfbroertje, besloot ze het contact te herstellen. "Kijk, hier zie je mij met mijn vader en mijn halfbroer Zachar. Het is een lieverd."

Maar nu is het opnieuw misgegaan. Op de eerste dag van de oorlog, toen in de vroege ochtend de Russen binnenvielen, verliet Liza haar huis in Lviv. Ze pakte haar rugzak met het hoognodige erin en liep tijdens het luchtalarm naar haar vriend, die haar met de auto in veiligheid zou brengen naar een plek buiten de stad.

Ze filmde haar vertrek en stuurde het naar haar vader in Moskou. "Ik zei: kijk wat de Russen hier doen! Ze vallen onze steden aan!" Zijn antwoord kwam snel. "De Oekraïners zetten de sirenes aan om je bang te maken, om paniek te veroorzaken. Er is niets aan de hand." Eindeloos veel filmpjes stuurde ze. Van de Russische bombardementen op Marioepol, op Charkov. Maar haar vader blijft bij zijn overtuiging. Het zijn volgens hem de Oekraïners die vechten tegen hun eigen bevolking, en niet de Russen.

En daarom nam ze een drastisch besluit. "Ik heb zijn nummer op mijn telefoon geblokkeerd. Natuurlijk doet het pijn. De eerste dagen kon ik alleen maar huilen. Vooral omdat hij me niet gelooft. Zijn eigen dochter. Maar ik moet het contact met hem nu verbreken, om mezelf te beschermen." Ze noemt hem geen slechte man. "Hij zei dat hij van me houdt, dat hij me mist."

"Maar ik kan niet geloven dat dit mijn vader is." Ook de rest van haar familie in Moskou, haar grootmoeder en haar oom geloven niet dat de Russen in Oekraïne steden bombarderen. Zij geloven de Russische staatstelevisie. "Ik wil nooit meer naar Rusland. Ik wil niets meer met dat land te maken hebben."

Of ze het nummer van haar vader ooit weer gaat deblokkeren? "Als we de oorlog gewonnen hebben. En dat gaat gebeuren. Dan zal ik hem een bericht sturen, om te vragen of hij al van gedachten veranderd is. Zo ja, dan wil ik het misschien wel weer proberen. Zo niet, dan blokkeer ik hem weer. Ik weet niet of ik hem ooit nog wil zien."

In Lviv kunnen ze momenteel de vluchtelingenstroom bijna niet meer aan: