Ver van Den Haag: 'Naar jongeren in de Randstad wordt beter geluisterd'
Het politieke hoofdtoneel staat door corona nog meer dan anders in Den Haag. Hoe kijken stemmers ver van de Hofstad naar de campagne en hoe hun belang wordt gediend? Daar gaat de NOS op in in de driedelige miniserie Ver van Den Haag. Vandaag in Arnhem.
Zo'n 120 kilometer scheidt Arnhem van Den Haag. Met ruim 160.000 inwoners is het qua omvang de dertiende gemeente van Nederland.
Bij de laatste verkiezingen in 2017 was dit het stembeeld:
Hoe kijken inwoners van deze gemeente naar de verkiezingen?
Safae El Fassi is 19 jaar en woont al haar hele leven in de wijk Presikhaaf. Dit jaar mag ze voor het eerst stemmen. "Ik zou willen dat jongeren een stem krijgen in de Haagse politiek. Beslissingen over onderwijs en coronamaatregelen worden vaak voor jongeren genomen, zonder dat die zelf meepraten."
Maar het zit 'm niet alleen in leeftijd, ook afstand speelt een rol, denkt ze. "Als er in Den Haag al wordt geluisterd naar jongeren, heb ik het gevoel dat jongeren uit de Randstad beter gehoord worden dan daarbuiten."
GroenLinks zet zich in haar ogen het beste in voor gelijkheid tussen jongeren, en dus gaat haar stem naar die partij. "Vooral gelijke kansen in het onderwijs vind ik belangrijk. Ik volg de studie tot onderwijsassistent en geef bijles aan huis aan kinderen van de basisschool."
Voor leerkrachten met bijna 30 kinderen is het moeilijk iedereen even veel aandacht te geven, denkt ze. "Er zou beter gekeken moeten worden naar wat ieder kind individueel nodig heeft. Veel leraren kunnen dat wel, maar sommige leerlingen hebben gewoon een extra duwtje in de rug nodig. En daar is niet altijd tijd voor."
Zelf probeert ze als vrijwilliger bij een schuldhulporganisatie voor jongeren lokaal bij te dragen aan kansengelijkheid. "Ik ben buddy voor jongeren wiens telefoonkosten, verzekering of studieschuld te hoog zijn opgelopen en er zelf niet meer uitkomen. Ook dat soort problemen zouden meer de aandacht moeten krijgen in Den Haag."
Als het aan Willem van Gent (65) ligt moet de Haagse politiek zich minder richten op bedrijfsvoering en meer op de daadwerkelijke opgaven waar Nederland voor staat. "Als ik zie hoe versplinterd de gezondheidszorg is en hoe lang wachtlijsten daar zijn, kan dat gewoon veel beter. Ook bij het woonprobleem mis ik zo'n langetermijnvisie. In mijn ogen zijn we doorgeschoten in decentralisatie."
Dat ziet hij ook terug bij scholen, onder andere in de stad waar hij nu al 59 jaar woont. "Als door corona de luchtkwaliteit niet op orde is, moeten scholen dat zelf regelen. Vroeger deed de overheid dat. Vroeger waren de schoolgebouwen eigendom van de overheid. Laat het onderwijs zich concentreren op het onderwijs. We moeten we niet álles willen privatiseren"
Wie die verandering teweeg moet brengen in Den Haag vindt hij lastig. "Ik heb een heleboel stemwijzers ingevuld, maar ben er nog niet uit. Ik denk aan Volt, maar die partij heeft zich nog niet bewezen."
Ondanks dat hij niet denkt dat de VVD grote hervormingen zal brengen, neigt hij het meest naar hen. "Die moeten nu het crisismanagement verrichten. Maar ik ga er eerlijk gezegd vanuit dat we binnen een jaar nieuwe verkiezingen hebben. Eerst de crisis door en daarna kijken of we echte veranderingen kunnen doorvoeren."
Mustafa Caliskan (42) is duidelijk: hij gaat dit jaar niet naar de stembus. "Ik heb niet het idee dat het ook maar iets zal veranderen." Het vertrouwen in de Haagse politiek is hij al een tijdlang kwijt. "Ik mag niet klagen, want ik heb gewoon een dak boven mijn hoofd. Maar de politiek heeft voor mij de afgelopen jaren niets goed gedaan."
Dat zit hem vooral in de stijgende kosten waar hij als burger, maar ook als eigenaar van cafetaria Dolfijn in de Spijkerbuurt mee te maken kreeg. "Toen ik net uit huis kwam had je een volle boodschappenkar voor 50 gulden, nu heb je voor 25 euro bijna niks. En parkeren en je zorgverzekering zijn ook veel duurder geworden." Vooral de btw-verhoging van 6 naar 9 procent in 2019 zit hem dwars. "Heeft Nederland dat geld nou echt nodig? We zijn een van de machtigste landen van Europa."
Een ander punt waar hij zich aan stoort is de wij/zij-stemming die hij in het land ervaart. "Ik ben Turks maar voel me ook Nederlander, maar heb steeds het gevoel dat ik dat moet bewijzen. Ik hoor weinig politici zeggen: jullie horen er ook bij, migranten." Het gebrek aan dat geluid maakt hem cynisch. "Vroeger had ik in aanloop naar de verkiezingen een speciaal gevoel. Dat heb ik dit jaar helemaal niet, ik vind het gewoon onbelangrijk. Als je het spelletje niet meespeelt, kun je ook niet verliezen."
Morgen in deze serie: de gemeente Pekela.
