25 jaar 'Busje komt Zo': van culthit naar nummer dat de band niet meer speelt

Wachten op de methadonbus, om er uiteindelijk door omvergereden te worden. 25 jaar geleden werd er gelachen om de clou van de ietwat lullige meezinger Het busje komt zo van het Sallandse cabaret duo Höllenboer. Nu, 25 jaar later, maken de mannen van Höllenboer bij RTV Oost de balans op.

Tekstschrijver Gerard Oosterlaar: "Ik werkte destijds bij de methadonverstrekking in Deventer, en in die tijd speelde de discussie om alle gebruikersruimtes in de regio te vervangen door één rijdende bus. Ik vond dat een slecht idee. Dan staan die mensen daar langs de weg te wachten."

En dat was ook de aanleiding. "Op een gegeven moment werd me gevraagd om een liedje of sketch te schrijven voor een congres van hulpverleners en dokters in de verslavingszorg. Gitarist/componist Bas van den Toren en ik zijn er een kwartiertje mee bezig geweest. Mensen vonden het heel leuk, en sommigen vielen zelfs van hun stoel van het lachen. Ik vertelde dat na afloop aan Bas en die zei: "Ik vind het ook een leuk liedje, misschien moeten we het opnemen voor onze cd."

Hoe ging het nummer ook alweer?

Dan gaat het ineens snel. Oosterlaar: "Ik werd gebeld door onze manager dat ik mee moest naar Hilversum voor contractbesprekingen. Het was blijkbaar iets heel aparts, dat busje van ons. Ik snapte er niets van."

Het lied stond in 1995 twaalf weken in de Nederlandse Top 40, met als hoogste positie de eerste plaats.

"We hadden drie, vier optredens op een avond, in stampvolle discotheken en feesttenten, voor soms absurde bedragen. Kregen we vijfduizend gulden voor één keer Het Busje", vertelt Bas. "Als je daar over na gaat denken raak je het spoor bijster. Bizar."

"Een aantal verslaafden met wie ik destijds werkte vond dat ik over hun ruggen geld verdiende en dat zij recht hadden op een deel van de opbrengst. Ook sommige familieleden van verslaafden waren er niet blij mee", zegt Oosterlaar eerder dit jaar tegen het AD.

"Er waren mensen die het een schandaal vonden. Dominee Visser uit Rotterdam bijvoorbeeld, een man die verslaafden onderdak bood in de Pauluskerk." Ik antwoordde destijds: Wat jij doet met de Bijbel, doe ik met humor. We willen hetzelfde: de wereld beter maken voor verslaafden."

En dan opeens in het Olympisch Stadion

Het is 18 oktober 1995 als het Zwitserse Grasshoppers naar Amsterdam komt voor een Champions League-wedstrijd tegen Ajax. Als in het Olympisch Stadion voor het rustsignaal wordt geblazen zien veertig duizend toeschouwers twee Luttenbergers naar de middenstip wandelen om hun nummer-1-hit te zingen.

Zelfs hier, zoals de mannen het zelf beschrijven, 'in het brandpunt van de hoofdstedelijke arrogantie' worden ze met open armen ontvangen. Iedereen doet mee, herinnert Gerard zich: "Ik voelde me voor even een echte ster."

Dan is het nummer afgelopen. Luid applaus, maar dat verstomt als Gerard aankondigt om 'speciaal für unsere Freunde aus der Schweiz' het nummer nog eens te zullen doen. Met tegenzin, verzekert Bas: "Dat wilden ze graag. Wij zeiden meteen al: dat gaat niet goed. Die mensen zijn niet achterlijk."

Maar ja, wie betaalt bepaalt, dus beginnen de mannen vrolijk opnieuw. De eerste mensen beginnen vrijwel meteen te fluiten en nog voordat het eerste couplet afgelopen is galmt een oorverdovend fluitconcert door het stadion. Oosterlaar: "Pijn aan de oren, maar we hebben het gewoon afgemaakt. Buiging, dank je wel en tot ziens." Bas vult aan: "Het liefst verdwijn je even van de wereld."

Symbolisch voor de opkomst en ondergang van Het Busje, zo kun je die zes minuten op de middenstip in het Olympisch Stadion samenvatten. Bas: "De eerste keer blijft het plakken, maar daarna dacht je al gauw: niet wéér dat Busje."

Höllenboer treedt nog steeds op, met rustige luisterliedjes in het Sallands dialect. Het Busje, dat met meer dan 100.000 verkochte exemplaren zonder enige twijfel hun grootste succes is, is verdwenen van de setlist. Tenzij het publiek het heel graag wil, besluit Bas: "Maar dat gebeurt gelukkig niet zo vaak."