Bijzondere Nederlandse Wimbledon-momenten: Eltingh wilde Agassi geld geven

Vandaag zou op Wimbledon de finale van de mannen gespeeld worden, maar het tennispark aan Church Road in Londen is - zoals bekend - dicht gebleven vanwege het coronavirus. Daarom duiken we het verleden in.

We gaan terug naar tien voor Nederland memorabele Wimbledon-momenten. Buiten beschouwing laten we de winst van Richard Krajicek in 1996, de finales van Betty Stöve en de kwartfinale van Michaëlla Krajicek in 2007. Die hebben we al vaker behandeld.

Schalken vestigt record met marathonduel

Een memorabel moment betekent niet automatisch een winnend moment. Vraag dat maar aan Sjeng Schalken. Hij verloor in 2000 in de derde ronde van Mark Philippoussis in een bloedstollende marathonpartij.

Na een strijd van vijf uur en een minuut moest Schalken zich in de vijfde set gewonnen geven bij 20-18.

Schalken, die in 2002, 2003 en 2004 de kwartfinales zou halen in Londen, herinnert zich het duel met Philippoussis nog goed. Dat duel sloeg hij naar eigen zeggen namelijk ook zijn mooiste bal ooit.

Eltingh wil Agassi betalen voor tennisles

Hoe knap het ook was dat Jacco Eltingh in 1995 de toptienspelers Michael Stich en Wayne Ferreira op de knieën dwong, zijn onderonsje met Andre Agassi in de kwartfinales van dat jaar spreekt meer tot de verbeelding.

Eltingh haalde maar negen games tegen de ontketende nummer een van de wereld en zei na afloop bij het handen schudden aan het net tegen de Amerikaan dat hij hem vijftig dollar schuldig was. "Agassi vroeg toen: waarom? Omdat ik voor iedere tennisles moet betalen, zei ik."

Lachend gingen Agassi en Eltingh daarna uit elkaar.

Haarhuis en Eltingh maken grand slam compleet

Eltingh zal op Wimbledon vooral herinnerd worden door een ander moment: zijn titel in 1998 in het herendubbelspel met Paul Haarhuis. Daarmee maakten ze hun grand slam compleet, want Roland Garros, de US Open en de Australian Open hadden ze al gewonnen.

De titel kreeg nog extra uitstraling doordat ze in de finale de 'Woodies' versloegen, hun eeuwige rivalen Mark Woodforde en Todd Woodbridge uit Australië. Bovendien had Eltingh eerder aangekondigd na dat jaar te stoppen.

Novotna valt Stöve in de armen

Als Jana Novotna na de verloren finales van 1993 en 1997 eindelijk Wimbledon wint in 1998, klimt ze de tribune op om in haar box onder anderen Betty Stöve een zoen te geven. De Nederlandse had de Tsjechische een jaar gecoacht.

Novotna veroverde de harten van de tennisfans toen ze in 1993 de finale verloor van Steffi Graf. Ze kwam 4-1 voor in de derde set, maar verloor alsnog. Tijdens de prijsuitreiking barstte ze in huilen uit en werd ze getroost door de hertogin van Kent.

Bertens stunt tegen vijfvoudig kampioene

Met Kiki Bertens heeft het Nederlandse vrouwentennis - net als vroeger met Betty Stöve - weer een internationale topspeelster. Bertens worstelde lang met het spelen op gras, maar brak op die ondergrond toch door, door in 2018 op Wimbledon vijfvoudig kampioene Venus Williams te verslaan.

In een zenuwslopend gevecht trok Bertens in de derde ronde met 8-6 in de derde set aan het langste eind. Ze zou zelfs doorstoten naar de kwartfinales en mede als gevolg van dat succes in april 2019 oprukken naar een historische vierde plaats op de wereldranglijst.

Nog nooit stond een Nederlandse tennisster hoger genoteerd. Tot dan was de vijfde plek van Betty Stöve in 1977 de beste klassering.

Huilend verlaat Van Lottum Centre Court

John van Lottum ging het in 2003 minder goed af op Wimbledon. Er kwam een droom uit: spelen op het Centre Court. Maar het sprookje eindigde in een nachtmerrie: geblesseerd en in tranen moest hij in de eerste ronde opgeven tegen Gustavo Kuerten.

Van Lottum sloeg de Braziliaanse topper in de eerste set weg. In de tweede set schoot de pijn in zijn rug, waardoor hij zich nog amper kon bewegen. Huilend nam hij op zijn stoeltje plaats. Tevergeefs probeerde Kuerten de Nederlander te troosten.

Haarhuis ervaart orkaan van geluid

Ook Paul Haarhuis verliet Wimbledon in 1997 gedesillusioneerd. Hij verspeelde in de derde ronde op een kolkend Centre Court een matchpoint tegen de Britse favoriet Tim Henman en verloor met 14-12 in de vijfde set.

Vanwege de regen werd de wedstrijd bij hoge uitzondering op zondag gespeeld. Dat zorgde voor een heel ander publiek en een heel andere sfeer op het doorgaans deftige Wimbledon. De ambiance deed denken aan een voetbalstadion. "Vanaf de eerste bal was het iets dat ik nooit eerder ervaren had. Het geluid was van een ongekend niveau", zei Henman later.

Bollegraf en Nijssen buigen voor Navratilova

Manon Bollegraf heeft vier grandslamtitels in het dubbelspel, maar op Wimbledon won ze nooit. In 1993 verloor ze samen met Tom Nijssen de finale van het gemengd dubbelspel van Mark Woodforde en Martina Navratilova.

"Jammer dat het niet lukte, maar we hebben hier laten zien, dat we met de besten mee kunnen", vond Nijssen. "Als je ziet wie er allemaal meededen, kun je echt niet volhouden dat de mixed er maar een beetje bij hangt."

Een Nederlands gemengd dubbelpaar won nog nooit op Wimbledon. De keren dat Betty Stöve zegevierde (in 1978 en 1981) deed ze dat met de Zuid-Afrikaan Frew McMillan.

Okker is 34 als hij Borg nog treft

Tom Okker behoorde eind jaren zestig en begin jaren zeventig tot de wereldtop. Toch was het een verrassing toen hij in 1978 de halve finales haalde op Wimbledon en het daarin opnam tegen de legendarische Björn Borg.

Vanwege blessureleed was Okker uit de tophonderd gevallen. Bovendien was de voormalig nummer drie van de wereld al 34 jaar oud. Okker kon Borg dan ook niet bijbenen en verloor in drie sets.

Bij alle grandslamtoernooien haalde Okker de laatste vier en bij de US Open in 1968 zelfs de finale.

De Bakker en Schultz jeugdkampioenen

Wat Richard Krajicek deed bij de profs deden Thiemo de Bakker en Brenda Schultz-McCarthy bij de junioren: Wimbledon winnen in het enkelspel.

De Bakker deed dat in 2006 ten koste van de Pool Marcin Gawron en Schultz versloeg in 1988 de Francaise Emmanuelle Derly in de finale. Bij de profs kwam Schultz in 1995 tot de kwartfinales, De Bakker kwam in Londen nooit voorbij de derde ronde.