Geadopteerde vrouw wint zaak om biologische Zuid-Koreaanse vader te ontmoeten

De geadopteerde Kara Bos heeft in Zuid-Korea via een rechtszaak een ontmoeting afgedwongen met haar biologische vader. Afgelopen nacht werd ze door de rechter in de stad Seoul in haar gelijk gesteld.

Bos, opgegroeid in Amerika en getrouwd met een Nederlander, is de eerste geadopteerde die in haar geboorteland Zuid-Korea een zaak begon om erkend te worden door haar biologische vader. Tot nu toe werd alle contact door de biologische familie geweigerd, ook al heeft Bos dna-bewijs.

Na de uitspraak reageerde Bos opgelucht voor de camera's en deed ze een oproep aan haar biologische moeder:

"Enerzijds voelt het als overwinning omdat ik er zoveel energie, tijd en tranen in heb gestoken. Anderzijds is het geen echte overwinning. Ik heb niet de antwoorden waar ik naar op zoek was, namelijk wie mijn moeder is", zei Bos in het NOS Radio 1 Journaal.

Parkeerterrein

Bos werd in november 1983 gevonden op een parkeerterrein in de stad Goesan, zo'n honderd kilometer ten zuiden van de hoofdstad Seoul. Ze was toen een peuter van naar schatting 2 jaar oud en verbleef in een weeshuis en een Koreaans pleeggezin, voordat ze door een Amerikaans echtpaar werd geadopteerd. Bos trouwde met een Nederlander en woont inmiddels tien jaar in Amsterdam.

Toen haar eigen dochter 2 jaar werd, besloot ze werk te maken van haar zoektocht. "Ik had me altijd voorgesteld dat ik als kleine baby was achtergelaten, maar als je 2 bent, kun je al zoveel en heb je al zo'n band met elkaar. Ik dacht: hoeveel pijn heeft dat mijn moeder gedaan? Heeft ze elke dag aan me gedacht?", zei Bos in een interview in de Volkskrant.

Na het invoeren van haar dna-profiel op myheritage, een site met gegevens over familiegeschiedenis en afkomst, kwam ze een mogelijke neef in Zuid-Korea op het spoor. Zijn familie droeg hem op het contact te verbreken en werkte een ontmoeting tegen. Toch lukte het Bos om dna-materiaal van een nichtje in Seoul te krijgen. De test liet zien dat ze nauw verwant waren.

Vervolgens schakelde ze een advocaat in om een dna-test bij haar vermoedelijke biologische vader af te dwingen. Die test wees met 99,9981 procent zekerheid uit dat deze persoon haar vader was.

Nu Bos de rechtszaak gewonnen heeft, mag ze haar vader bezoeken. Waarschijnlijk komende maandag al. "Tot nu toe heb ik zijn stem nooit gehoord. Ik kreeg alleen tegengas van zijn dochters en familie. Maar ik heb nooit met hem kunnen praten om te horen wat hij hiervan vindt en of hij überhaupt weet van mijn bestaan, van deze rechtszaak of wie mijn moeder is. Daarover wil ik volgende week met hem praten."

De rechtszaak stond volop in de belangstelling van zowel Koreaanse als buitenlandse media, omdat het een precedent kan scheppen voor andere geadopteerden die ook erkend willen worden door hun biologische ouders.

In de jaren tachtig werden in Zuid-Korea tienduizenden baby's ter adoptie aangeboden aan buitenlandse gezinnen. Het ging vaak om buitenechtelijke kinderen, die de moeders onder grote druk van de familie en gemeenschap moesten afstaan. Veel van deze kinderen komen nu terug naar hun geboorteland om antwoorden te vinden over hun afkomst.

Taboe

"In Zuid-Korea hebben biologische ouders recht op privacy. Het gevoel onder geadopteerden is dat ze geen rechten hebben", vertelt Koenja Van Dijk van de vereniging voor Koreaans geadopteerden in Nederland (Arierang). "Deze uitspraak geeft meer duidelijkheid over hoe het recht in Korea aankijkt tegen afstammingsvragen. Het is een hoopvolle stap in de juiste richting, maar de toekomst moet uitwijzen of dat echt zo is."

Van Dijk ziet wel dat er steeds meer aandacht is voor de belangen van geadopteerde kinderen uit Zuid-Korea, zowel op politiek als maatschappelijk niveau. "Maar de zoektocht kan een enorme strijd opleveren" ziet ze. Dat heeft volgens haar alles te maken met het taboe dat er in het conservatieve land rust op buitenechtelijke zwangerschappen. Families willen er niet over praten.

Kara Bos beaamt dat: "Ik hoop alsnog mijn moeder te vinden, maar ik hoop ook dat ze gevonden wil worden. De schaamte die zo aanwezig is in de gemeenschap, maakt het alleen maar moeilijker voor mensen zoals ik. Heel vaak hebben de moeders hier geen rechten gehad. Die moesten door armoede en schande hun kind afstaan. Ik hoop haar vrede te kunnen geven."