Het lichaam piept en kraakt, maar Karlovic (bijna 41) ramt gewoon door

Elke dag wordt hem door collega's gevraagd wanneer hij nou eens stopt. Slecht nieuws voor iedereen die zijn spel niet om aan te zien vindt, tennisser Ivo Karlovic kan nog wel even mee.

Dinsdag rekende de Kroaat in de eerste ronde van de Australian Open probleemloos af met Vasek Pospisil (7-6, 6-4, 7-5).

Volgende maand wordt Karlovic 41. Zijn knieën doen pijn, dagelijks doet hij extra oefeningen om zijn breekbare rug te ontzien, maar serveren kan hij nog als in zijn beste dagen. Hoewel hij altijd nastreeft dat het beste nog moet komen.

"Ik train nog steeds om een betere atleet te worden. Zelfs op de leeftijd die ik nu heb, waarop de meeste mensen achteruitgaan, probeer ik mijn spel nog te verbeteren", vergeleek hij onlangs het sportleven als veertiger met dat van vroeger.

"Ik ben blij met elke wedstrijd die ik nu nog win, of het nou tegen ouderen of kinderen is. Mijn ranking is nog steeds goed genoeg om aan alle grote toernooien mee te doen."

De laatste zeventien jaar sloot hij het jaar af bij de beste honderd van de wereld. Alleen de oudgedienden Roger Federer en Feliciano López (beiden 38) behoren langer onafgebroken tot de tennistop.

Twee keer hing het vervolg van zijn carrière aan een zijden draadje. In 2018 overwon hij net op tijd een vormcrisis toen hij plannen had het bijltje erbij neer te gooien. Het gevecht tegen een hersenziekte een paar jaar eerder was veel heftiger.

Op zijn 34ste kampte Karlovic met plotselinge verlammingsverschijnselen, als gevolg van een hersenontsteking.

"Er waren dagen waarop ik blij was dat ik überhaupt nog wakker werd. De hoofdpijn werd echter ondraaglijk, die bereikte een punt dat de pijn zo heftig was dat ik bijna zou willen sterven. Als het maar zou stoppen."

Karlovic was bang dat de encefalitis zou terugkomen. Tegelijkertijd besefte hij hoe bevoorrecht hij was als hij weer op de baan zou kunnen terugkeren. Weer elke dag kon doen wat hij het liefste wilde.

Niet om aan te zien

De vreugde die hij zelf uit zijn spel haalt, slaat echter niet over op zijn collega's. De langste profspeler van het moment (2,11 meter) speelt met zijn servicegeweld en ontelbare aces een spelletje dat volgens liefhebbers van mooie rally's niet om aan te zien is.

Zelf is hij de laatste om dat te ontkennen. Zijn techniek had veel beter gekund, erkent hij. Tijdens zijn jeugd in het door oorlog verscheurde Joegoslavië beschikte hij over beperkte faciliteiten en ook de begeleiding liet te wensen over.

"Ik heb het altijd jammer gevonden dat me nooit een dubbelhandige backhand is aangeleerd. In het moderne tennis had ik het mezelf daarmee een stuk makkelijker gemaakt."

Spectaculair is zijn spel vooral in cijfers, met de records die hij op zijn oude dag breekt.

Sinds de professionalisering van het tennis in de jaren zeventig van de vorige eeuw komt het zelden voor dat veertigers van zich laten gelden aan de top. Jimmy Connors was een kwart eeuw geleden de laatste die in zijn nadagen nog wat aansprekende resultaten behaalde.

"Er zijn veel meer oudere spelers als je het vergelijkt met de jaren tachtig of negentig, toen bijna niemand naast het tennis nog in de sportschool trainde. Het was normaal dat je op je 28ste of 29ste klaar was. Nu houden we het veel langer vol."

Nu tegen Monfils

De als tiende geplaatste Gaël Monfils is zijn volgende opponent. De vorig jaar in Melbourne verdiende punten zijn in elk geval weer met succes verdedigd, een voorteken dat zijn 21ste profjaar niet zijn laatste hoeft te zijn.

Het ziet er misschien niet uit wat hij doet. Maar niemand hoeft eraan te twijfelen dat deze bijzondere veteraan er zelf nog alle plezier in heeft zolang hij op de baan staat.