Niet iedereen stond te juichen toen zwangere Jonker geheim onthulde

Met het lood in haar schoenen ging hockeyster Kelly Jonker kort na de gewonnen EK-finale bij Alyson Annan langs. De spits van Oranje ging de bondscoach vertellen dat ze zwanger was en zodoende een punt zou zetten achter haar interlandcarrière.

"Ik was echt onwijs nerveus", herinnert Jonker het zich nog maar al te goed als ze het moment terughaalt bij Langs de Lijn En Omstreken op NPO Radio 1. "We hebben een goede band, maar ja; je gaat haar toch even vertellen dat je niet naar de Spelen gaat."

"Ik was bang dat ze heel teleurgesteld zou zijn. Dat had ik heel erg gevonden. Maar gelukkig was Alyson al meteen heel blij voor me. Toen viel er een last van mijn schouders."

'Liegen was niet fijn'

Omdat de zwangerschap nog heel pril was en nieuws zich razendsnel verspreidt in het hockeywereldje, koos Jonker ervoor om haar coaches en teamgenoten bij Amsterdam nog even niets te vertellen.

Om toch niet in actie te hoeven komen, veinsde de 29-jarige aanvalster een hamstringblessure. "En gezien mijn blessureverleden keek niemand daarvan op, haha." Toch kwamen er vragen, want geen van haar medespeelsters kon zich herinneren waar Jonker die blessure dan had opgelopen.

"Toen heb ik er maar een beetje omheen gepraat. Dat het ergens in een hoekje van het veld gebeurd was. Dat was wel moeilijk. Het was helemaal niet fijn om te liegen."

Jonker maakte ruim tien jaar deel uit van Oranje en scoorde in haar laatste vijf finales:

Het moment dat Jonker besloot om haar teamgenoten wél op de hoogte te brengen, bleek achteraf niet heel gelukkig gekozen. Ze nam namelijk het woord in de kleedkamer na een nederlaag tegen Oranje-Rood.

"Het nieuws kwam toen als een klap aan bij iedereen. Ze hadden echt wel even tijd nodig om het te verwerken." Al te uitbundig werd Jonker dus niet gefeliciteerd. Bij sommige speelsters kwam dat in eerste instantie zelfs helemaal niet in ze op. Zij dachten vooral aan de gevolgen voor het team.

"Ja, en dat mag ook. Iedereen mag zijn eigen reactie hebben. Maar dat deed mij wel wat. Het was echt een achtbaan van emoties. Intussen is iedereen wel gewend aan het idee, maar in het begin was dat wel even heftig", aldus Jonker.

Mixed feelings bij teamgenoten

Aanvoerder Eva de Goede herkent die gemengde gevoelens van het bewuste kleedkamermoment. "Als Eva en als vrouw vind ik het fantastisch voor 'Kel'. Maar ik ben ook een aanvoerder en teamspeelster. Daar zit een iets ander gevoel bij."

Trainer Robert Tigges vult aan: "Het is voor haar persoonlijk heel mooi nieuws, maar voor mij als coach was het wel even schakelen, want wij moeten nu een plan bedenken om haar vertrek op te vangen."

Dat begrijpt Jonker. "Daarom zat ik er ook wel een beetje mee. Ik heb best wel lang met een schuldgevoel rondgelopen. Het voelt toch alsof je mensen in de steek laat."

Nu die achtbaan aan emoties langzaamaan tot stilstand komt, begint bij Jonker steeds meer door te dringen dat haar interlandloopbaan er toch echt op zit. De EK-finale eind augustus was haar laatste interland. Het was bovendien niet alleen de laatste, maar misschien ook wel de mooiste van de 168 wedstrijden die ze speelde voor Oranje.

"EK-goud is dan niet de allergrootste prijs die ik behaald heb, maar vanwege het verhaal is het misschien wel de mooiste. Daarom was ik na de finale ook zo emotioneel. Omdat alles was gelukt: ik nam afscheid met een goal en de Europese titel. En het team had het olympisch ticket binnen."

"Toen kwam ook de berusting. Ik dacht: ik heb een fantastische carrière gehad en het is mooi geweest. Ik heb vaak gedacht dat ik na een blessure niet meer terug zou komen in Oranje. Dan is dit toch wel de mooiste manier om te stoppen."