'Hulp kwam voor Kina te laat', fotograaf maakt portret van begrafenis op Palu

• Jikke Westerink

  redacteur Online

"Mijn buurmeisje gaat dood, ik kan niet komen", hoorde fotograaf Bud Wichers zijn lokale assistent zeggen.

Wichers is sinds woensdag in de Indonesische stad Palu die 28 september getroffen werd door een aardbeving en tsunami. Samen met de lokale assistent zou Wichers op zoek gaan naar verhalen van overlevenden.

Niet veel later nam zijn assistente opnieuw contact met hem op. "Wil je mee naar de begrafenis?"

Het buurmeisje van Wichers' assistent is de 29-jarige Kina. Door de aardbeving zakte de muur en het dak van haar huis in. Ze liep een gebroken been op en lag zeker een halve dag vast onder het puin.

"Het duurde te lang voordat hulp kwam", vertelt Wichers. Kina is naar het ziekenhuis gebracht, waar ze hebben geprobeerd haar helpen. "Maar de medische voorzieningen zijn hier slecht waardoor de operatie aan haar been mislukte." De juiste hulp kwam voor Kina te laat, ze overleed aan haar verwondingen.

Wichers volgde Kina's familie op de dag van de begrafenis. Kina's familie was dankbaar dat Wichers er was. "Op deze manier werd Kina niet helemaal vergeten", vertelden ze hem.

"Bijna haar hele familie heeft de aardbeving overleefd. Ze hebben geprobeerd hulp te zoeken, maar de wijk waar Kina woonde had geen prioriteit."

De hulpverlening kwam laat op gang. "Ze konden het niet aan wat er was gebeurd, dus hulpacties werden direct naar de plekken gestuurd die het ergst getroffen waren." Biromaru, de wijk waar Kina woonde, liep minder schade op. Daardoor kwam de hulp voor Kina te laat.

"In de ochtend zijn we met buurtbewoners in een soort colonne van scooters naar het huis van Kina gegaan. Daar is ze gewassen."

Later is Kina op de schouders van familieleden naar buiten gedragen en in ambulance naar de moskee gebracht. Daar werd met een kleine ceremonie afscheid van haar genomen en gebeden.

Na de moskee reed Wichers mee met de familie naar het familiegraf. "Het was ergens in Tasina, een plek waar alles kapot was eigenlijk."

Haar broer en drie andere mannen legden haar lichaam in het graf en plaatsten een plank naast haar lichaam, volgens islamitische wijze. Kina was gewikkeld in een wit laken.

Bij wijze van een ceremonie gooiden haar familieleden een schep zand op haar lichaam. Daarna werd er gebeden en gelezen uit de Koran.

"Het was heel emotioneel", vertelt Wichers. "Ik stond met tranen in mijn ogen, vooral op het laatst, toen ze daadwerkelijk werd begraven." Wichers komt zelf uit Indonesië en voelt zich verbonden met het Indonesische volk. "Het voelt heel bijzonder om hier bij te zijn."

Ondanks het grote verdriet was Kina's familie blij dat ze afscheid van haar konden nemen. "Haar broer vertelde mij dat ze blij zijn dat ze haar nog hebben kunnen begraven. De meeste slachtoffers hebben die kans niet gekregen. 'Er zijn zoveel mensen die hun geliefden nooit meer terugzien omdat ze daar nog liggen', vertelde haar broer me."

"De hulpactie is nu voorbij en het geld moet nu gedistribueerd worden. Dat duurt nog maanden, zo niet jaren, voor het is bij de mensen voor wie het bedoeld is", zegt Wichers. Hij verlaat over een tijdje het rampgebied, maar is zeker van plan om terug te gaan.

"Het moment dat media met z'n allen weer vertrekken, begint de ellende pas voor de mensen hier. Door de verhalen van de mensen hier te vertellen, probeer ik mijn steentje bij te dragen."