Gisteravond was Jacco in het Hiltonhotel in Amsterdam. Vanochtend werd hij wakker op de Haverweg in Hengelo, toen stapte hij op de trein in Amersfoort, om naar Hilversum te gaan om zich te laten interviewen op Radio 1.
Hoe we dit weten? Het is allemaal te zien op zijn website site greymanproject.com.
Jacco Borggreve (21) deelt daar al acht maanden zijn locatie met iedereen die het maar weten wil. Als sociaal experiment én als kunstproject. "Ik wilde weten wat de praktische, sociale en emotionele gevolgen zijn als iedereen de hele tijd weet waar je bent."
Eigenlijk is het meer een sociaal dan een artistiek experiment, vertelt de kunstenaar. "Ik heb ook met universiteiten gebeld. Die wilden een experiment zoals dit graag doen, maar kunnen dat niet niet omdat ze de veiligheid van de proefpersonen niet kunnen garanderen."
Dat veiligheid een dingetje is, merkte Jacco ook. Zo heeft zijn huurbaas dubbele sloten op de voordeur geplaatst. Ook inbrekers weten namelijk waar hij ieder moment van de dag is. En belde zijn verzekeraar om te laten weten dat ze zijn inboedel niet langer kunnen verzekeren, "omdat mijn project een vorm van uitlokking zou zijn".
Vrienden kwamen wel steeds vaker langs zonder vooraf te bellen. Ze zagen toch dat ik thuis was.
Een aantal vrienden wil Jacco niet meer over de vloer hebben omdat die plek dan voor iedereen zichtbaar is. Dat vindt hij zelf een beetje hypocriet. "Toen ze gingen poolen, maakten ze daar een foto van en deelden deze op Facebook. Met locatie erbij."
Veel anderen steunen hem wel. "Die vrienden kwamen wel steeds vaker langs zonder vooraf te bellen. Ze zagen toch dat ik thuis was", zegt Jacco.
Hij kreeg er veel aandacht van onbekenden voor terug. "Mensen spraken me overal aan: hé ben jij niet die greyman?" Soms ging dat wel erg wel ver. "Om vier uur 's nachts klopte er iemand aan bij mijn huis om koffie te drinken. Dat heb ik toen maar gedaan."
Emotioneel was het het zwaarst. "Je leeft zonder privacy, en weet nooit zeker of een moment van jou een moment van jou is. Bijvoorbeeld als ik zit te eten met mijn vriendin, dan kan er zo maar iemand langskomen. Dat geeft je het gevoel alsof je niet van jezelf, maar van de wereld bent."
Wat ik heb gedaan is eigenlijk een absurde uitvergroting van wat heel veel mensen doen.
Dat is dan ook de reden dat hij er morgen mee stopt. "Ik wilde het eerst twee maanden doen. Maar toen begon het pas echt bekend te worden. Nu ben ik er wel klaar mee. Als mens dan, als kunstenaar nog lang niet." Hij lacht. "Ik hou ervan om morele grenzen op te zoeken, daarom ben ik ook kunstenaar."
Zijn vriendin is opgelucht dat het bijna klaar is. "Ze steunt me wel hoor. Maar ze vindt het ook fijn dat er straks niet meer de hele tijd vreemden aanbellen."
De les die anderen kunnen trekken? "Wees bewust wat het constant delen met je doet, en doe het met mate." Zijn project is een soort spiegel. "Wat ik heb gedaan is eigenlijk een absurde uitvergroting van wat heel veel mensen doen."