'De beveiligers hielden me wakker, ik sliep tien dagen niet'
"Op het hoogtepunt van alle martelingen dacht ik eraan om mijn ondergoed in stukken te scheuren zodat ik mezelf kon wurgen als de beveiligers even niet keken", vertelt een Chinese gevangene. Hij werd gevangen gehouden door de Chinese Communistische Partij en vertelde over zijn ervaringen tegen Human Rights Watch (HRW). Die mensenrechtenorganisatie kwam eerder vandaag met een rapport.
Gevangenen werden dagen-, weken- of maandenlang vastgehouden in een klein kamertje, dat diende als cel. "De kamer was ongeveer negen vierkante meter. De lampen stonden 24 uur per dag aan, dus het was onduidelijk of het dag of nacht was. Er waren geen ramen. Er stonden geen meubels, er lag alleen een kussen op de grond", zegt een van de gevangenen.
De gevangenen werden zonder uitleg vastgehouden en elk uur van de dag in de gaten gehouden door beveiligers. De omstandigheden waren erbarmelijk.
Geen spullen meer
"Toen ze me meenamen, werden al mijn spullen afgepakt. Mijn bankpas, geld, riem, mobiele telefoon, sleutels en bril, alles werd ingenomen. Daar gaven ze geen reden voor."
Volgens de Communistische Partij is dit om zelfmoord te voorkomen. Eerder had iemand zelfmoord gepleegd met Chinese eetstokjes. De gevangene had de eetstokjes zo ver in zijn neus gestoken dat hij overleed.
Het drinken van water was luxe. Je kreeg elke dag een kartonnen bekertje, maar het was de vraag of ze dat zouden vullen.
Eenmaal in de kamers werden de gevangenen gemarteld. "Het drinken van water was luxe. Je kreeg elke dag een kartonnen bekertje, maar het was de vraag of ze dat zouden vullen. Dat gebeurde alleen als je je goed gedroeg." Ook kregen de gevangenen bijna geen eten.
Slapeloosheid
Maar het was vooral de slapeloosheid die veel gevangenen teveel werd. "Ze lieten me niet slapen. Tien dagen lang mocht ik mijn ogen niet sluiten." De beveiligers bedachten veel manieren om de gevangenen wakker te houden. "Het was heel heet in de kamer, en vochtig. De hele dag schenen ze met lampen in mijn ogen. 's Nachts bleven die lampen ook aan. En áls ze me al lieten slapen, dan lieten ze me heel veel water drinken zodat ik vaak moest plassen."
Zover kwam het vaak niet. "Als ik mijn ogen sloot, schudden ze aan mijn bed. Ze trokken aan mijn matras of klapten boven mijn hoofd."
Je kan niets doen, niemand praat tegen je, je krijgt geen tijdschriften of kranten, en je kan maar een aantal stappen zetten.
Dat waren niet de enige martelmethoden. "Als je zit, moet je 12 uur lang zitten. Als je staat, moet je 12 uur staan. Mijn benen zwollen op en mijn achterwerk werd pijnlijk en er kwam pus uit."
"Ik bekende niets, dus liet een ondervrager me zolang staan dat mijn benen helemaal opgezwollen waren. Hij zei dat ik over 'mijn problemen' moest praten, maar ik wist niet welke problemen hij bedoelde, dus waar moest ik dan over praten? Daarna kwamen vier mensen de kamer in die zeiden dat ik omgekocht was. Ik had zoveel pijn dat ik alles toegaf en een verhaal verzon."
Een van de advocaten van de gevangenen zegt in het rapport dat hij wel snapt waarom zijn cliënt bekende. "Je kan niet anders in deze omgeving. Het is deprimerend, net alsof je in een isoleercel zit. Je kan niets doen, niemand praat tegen je. Je krijgt geen tijdschriften of kranten, en je kan maar een aantal stappen zetten. De mentale stress is enorm."
