Grolloo weer even het middelpunt van de blues in Nederland

• Jeroen Wielaert

  Verslaggever

Een Drents dorp van 700 inwoners, overweldigd door de blues. Beter kon de stemming niet zijn in Grolloo.

Twee dagen was het de plek van het eerste Holland International Blues Festival. Een oudere generatie van 10.000 liefhebbers vulde het doorgaans serene plaatsje om te genieten van een sterk programma, met Bonnie Raitt als afsluiter.

Het was dik een halve eeuw nadat de bedroefde Assenaar Harry Muskee in Grolloo een leegstaande boerderij had betrokken. In Nederland had hij al naam gemaakt als Cuby, zanger van de Drentse bluesband The Blizzards. Samen met die jongens begon hij aan het omzetten van diep liefdesverdriet in onvergankelijke songs.

Muskee overleed op 26 september 2011, 70 jaar oud. Vijf jaar later zag het nieuwe Blues Festival het licht, als groots eerbetoon aan Cuby en de blues.

Oude vrienden van Muskee, onder wie voetbalanalist en bluesliefhebber Johan Derksen, besloten een paar jaar geleden om Grolloo op de kaart te zetten als Blues Village. Derksen verwoordde de grenzeloze ambities in een ronkende zin: "Grolloo moet het Woodstock van Europa worden."

In de geest heeft het Blues Festival van de afgelopen dagen wel iets weg van Woodstock. Ook omdat er genoeg vredelievende mensen waren die zich dat Amerikaanse spektakel op zijn minst herinnerden als iets magisch dat zich ver weg had afgespeeld, way over the ocean. "Het is hier heel relaxed", hoorde je links en rechts zeggen in Grolloo. Oh yeah!

Het was de gemoedelijke sfeer onder het publiek van hoofdzakelijk 50+. Met grijs haar en gegroefde gezichten waren ze intiem bijeen, de jongeren van weleer die allemaal hun eigen slagen van het leven hadden gehad. Op het gelaat van sommige vrouwen was het hippiemeisje van toen nog te ontwaren.

Het beeld verder: oude spijkerpakken, versleten T-shirts met de namen van lievelingsbands, verweerde laarzen, slippers. Heel gewild bij de eettentjes: de Cuby Burgers.

De muziek was het hoogste consumptiegoed. Het organiserende trio had Eric Clapton bovenaan het verlanglijstje. Maar de oude gitaargod had geen belangstelling voor Grolloo. Ook Joe Bonamassa was nog te hoog gegrepen. Het programma was er beslist niet minder om.

Muzikaal krachtig was de opening op vrijdagavond van powerwoman Ana Popovic. De Servische femme fatale van de bluesfestivals vestigde haar naam in Nederland, maar woont nu in Memphis. Ze liet Grolloo vibreren met haar gitaaruithalen.

Jools Holland zorgde na Popovic voor een gelikt optreden met zijn Rhythm & Blues Orchestra. Na een stevige roffel op de toetsen kwam de Midnight Special de grote Alfa-tent binnen. Ruby Turner, Louise Marshall en Beth Rowley waren prima gastzangeressen. Het galmde en het swingde, maar het was toch niet helemaal de blues.

Als extra eerbetoon aan Harry Muskee haalde Derksen weduwe Douwine Oosterhof op het podium en drie oude Blizzards: bassist Herman Deinum, drummer Hans Lafaille en gitarist Erwin Java. Verlegen deelden ze in de bloemenhulde, maar ze hadden liever willen spelen. Helaas voorzag het programma daar niet in.

Na de ceremonie mengde Oosterhof zich in de drukte voor het roemruchte café Hofsteenge. Enthousiast zei ze: "Harry zou het geweldig gevonden hebben om te zien hoe Grolloo hier op de kaart wordt gezet." Wellicht zou hij ook gegniffeld hebben bij de aanblik van zijn buste in het plantsoen, voor de gelegenheid geflankeerd door grijze urinoirs en toiletcabines.

De Californische Beth Hart was de tweede sterke vrouw van de vrijdagavond, met scheurende zang die onvermijdelijk aan Janis Joplin deed denken.

De zaterdagmiddag brak aan onder een volle zon. Veel mensen zochten de schaduw op. Robert Randolph en zijn Family Band openden met aanstekelijke pedalsteelmuziek. JJ Gray & Mofro volgden met een wat vlakke, saaie show.

Jimmie Vaughan had zijn hele Europese tournee moeten afzeggen. In plaats van hem trad de Supersonic Blues Machine op, een gelegenheidsband van Amerikaanse muziekvrienden. Gitarist Walter Trout wekte veel vervoering met een gierende notenregen in een ode aan B.B. King. Het publiek veerde extra op toen ook Billy Gibbons op het podium verscheen - een van de iconen van ZZ Top. Met hoedje en baard roste hij er een stel kenmerkende riffs uit, maar het bleef beperkt tot twee nummers.

De interessantste groep kwam daarna: het grote ensemble rond Derek Trucks en Susan Tedeschi. Met The Letter lieten ze de tijden van Joe Cockers Mad Dogs & Englishmen herleven. Daarna gingen ze hun eigen gang met meesterlijke slidegitaarpassages, vol koperwerk en volle vocalen.

Bonnie Raitt (66) had een moeilijke opdracht als slotstuk. Ze maakte er geen spetterende climax van. Ze speelde degelijk, ingetogen, geroutineerd. De rossige vakvrouw haalde voor de toegift Tedeschi en Trucks terug op het podium. Alsof Raitt wilde aangeven dat het geen Festival Oude Muziek was, gaf ze de jeugd de toekomst.